Wintersport

 Nieuwe fase in mijn leven, nieuw leven in de brouwerij…en dus….tijd voor wintersport.

Ooit heb ik dat wel eens gedaan al was dat niet zo'n groot succes. 

Maar dat betekent niet dat het niet leuk kan zijn of dat ik het nooit meer zou willen doen.

De beslissing was snel gemaakt en de tickets besteld. Tot zover niks aan de hand.

Maar toen begon het pas.

Ineens werd het spannend. Kan ik het wel? Sta ik straks niet alleen op de piste terwijl de rest van de familie als een speer jaar beneden sjeest? Hoe kan ik hun, met hun jarenlange ervaring, ooit bijbenen?

Wat lijkt het me leuk…maar oh wat is het eigenlijk eng. Maar dat hou ik natuurlijk stiekem voor mezelf.

En ik ben niet voor één gat te vangen.

Dus schakelde ik een vriendin in die ontzettend sportief is, ieder jaar op de latten in de toppen van de bergen staat, veel geduld heeft en het leuk vindt een ander iets te leren. Ooit Kwam ze bij mij aan de slag als verkoopmedewerker en leerde ik haar iets, nu was het andersom en leerde ze mij de basistechnieken van het skiën. Een dagje snowworld en ik zou een heel eind zijn, want in de zomer sta ik regelmatig op de supplank en dat heeft wel wat overeenkomsten qua techniek.

Maar daar dachten de vrienden van Peter anders over. Want zij gaan ieder jaar op skivakantie en nemen vóór die tijd ook ieder jaar weer enkele lessen op de borstelbaan bij de skischool in Leeuwarden. Al was het alleen maar om spierpijn in de echte sneeuw te voorkomen.

En eerlijk gezegd had ik daar stiekem zelf ook al even naar gekeken.

De lessen werden geboekt.

Het leek nog een ver van mijn bed show, maar hoe dichterbij de datum van de eerste les kwam, des te zenuwachtiger ik werd. En tot overmaat van ramp stelden Peter en Sophie voor om gezellig mee te gaan tijdens mijn eerste les. Wat ik natuurlijk enerzijds hartstikke lief vond omdat ze zo enthousiast waren en me zo aanmoedigden. Anderzijds vond ik het super spannend. Want nu zouden ze ontdekken hoe slecht ik kon skiën. Maar dat zei ik natuurlijk niet. En ik vond het ook wel leuk om te gaan. En ik hoopte maar dat mijn knie niet zouden gaan opspelen.

Toen ik dacht dat ik alles had gehad en op de skischool arriveerde met Peter en Sophie en een heleboel vlinders in mijn buik, stond daar de hele vriendenclub van ons op de helling. Hellup!! Nog meer pottenkijkers!!

De spanning in mijn lijf liep nog hoger op. Maar ik kon niet meer terug. En ik zou me niet laten kennen.

Gelukkig kreeg ik les met iemand die nog nooit had geskied. Dus ik was niet de enige klungel. En iedereen was heel lief voor me. Van achter het raam kreeg ik duimpjes van Sophie en Peter, de instructeur zei dat ik het nog best goed deed voordat het zo lang geleden was, en de vriendenclub appte dat het er best aardig uitzag.

Met iets meer vertrouwen volgde ik de overige lessen waarbij de ene wat beter ging dan de andere, en waarbij het zelfs nog gezellig werd omdat ik ook nog onverwachts bekenden tegenkwam. Skiën verbindt.

Tijdens de laatste les op de borstelbaan was de instructeur zelf een beetje euforisch omdat ik al paralel aan het skiën was.

Op naar snowworld met Lucinda. Wat opnieuw toch weer heel spannend was. Want nu moest ik opeens ook skikleding aan en stonden er heel veel mensen op de baan. Moest ik in een skilift…als dat maar goed zou gaan.

Maar Lucinda pikte het heel goed op. Leerde me weer andere technieken dan op de borstelbaan. Coachte me naar beneden. Met tergend veel geduld. Maar ze leerde me ook, net als wat Peter ook al had gezegd, dat ik gewoon plezier moest maken.

Dat ging goed op de blauwe piste, de rode was nog wat ingewikkelder en daar kletterde ik die dag niet zonder te vallen naar beneden. Maar ik dééd het wel. En het ging steeds beter. 

Een week later ging ik weer, dit keer met Peter en de kids. Want Sophie wilde natuurlijk ook wel heeeeeel graag naar snowworld. 

Weer die stress….want oe…nu gingen we toch echt met zijn vieren. En zij zijn natuurlijk veel beter dan ik en ik durfde natuurlijk niet alleen, maar wilde hun plezier ook niet bederven.

Maar alle stress bleek voor niks. Ook Peter vertelde me weer andere trucjes. En leerde me plezier te hebben. Sophie nam me mee op sleeptouw. Ik werd steeds relaxter en de rode piste ging ik nu wel naar beneden zonder te vallen. Ik was zowaar trots op mezelf.

En nu zitten we in de auto.

Onderweg naar Les Sybelles.

We vertrokken niet zonder slag of stoot: paspoort kwijt, niemand thuis bij het logeeradres van Chico.

Gevolg: geen tijd meer om de broodjes voor onderweg te smeren en dus broodjes en belegd maar los in de koelbox geklapt. De kids moesten tot laat naar school en we konden natuurlijk niet vertrekken zonder eerst een verjaardagsgebakje eten bij oma.

Met drie koppen vol snot en een tas vol diclofenac, aspirine, ibuprofen en keelpastilles is de reis gestart. Niets zal deze vakantie in de weg staan. Playlist ‘het Leeuwarder gasje’ samengesteld door ons vieren schalt door de speakers en zorgt voor een lekker sfeertje. 

Dankzij mijn fantastische medewerkers konden Jacob en ik beide eerder naar huis op vrijdag (Jacob moest zijn nieuwe bolide ophalen).

‘Geen benen breken!’, kreeg ik nog veelvuldig toegeroepen. ‘En ga genieten!’.

Met zoveel support en lieve mensen om me heen denk ik dat dat wel goed komt.

Want ook al vind ik het best heel spannend, plezier maken gaan we zeker doen met z'n allen!

♡ Tijd voor leven in de brouwerij…ik hou ervan!