Het lijkt zo mooi…eigen baas zijn.
Een onderneming, helemaal van jezelf.
Jij bepaalt wat je doet en hoe je dat doet.
Je jaagt je dromen na, te mooi om waar te zijn. Je bent onafhankelijk en staat op eigen benen…geen gezeur van leidinggevenden die vinden dat jij iets moet doen waar je niet voor aangenomen bent of waar je niet achter staat.
Maar klopt dat wel helemaal?
Voor de buitenwereld misschien wel. We varen onze eigen koers, nemen beslissingen die bij ons passen, kiezen het personeel waarvan we denken dat het de beste zijn en we nemen vakantie wanneer we maar willen.
Maar schijn bedriegt.
Was het maar zo gemakkelijk.
Achter de etalageramen van ons bedrijf gebeuren zoveel dingen die een buitenstaander niet ziet….
Want in hoeverre zijn we nu eigenlijk onafhankelijk?
Met hoeveel wetten hebben we wel niet te maken? En wetten zijn er om na te leven. Het worden er steeds meer. Met als gevolg dat eigen baas zijn er meestal niet eenvoudiger van wordt.
Hoe kiezen we personeel wat bij ons past als er een tekort aan gemotiveerde medewerkers is?
Hoe willen we op vakantie als er geen mensen beschikbaar zijn die onze taken waar kunnen nemen? En vergeet niet dat als we op vakantie zijn, ons bedrijf gewoon ‘aan staat’ op de achtergrond.
Je eigen koers varen! Klinkt fantastisch. Maar hoe doen we dat als de ontwikkelingen in de markt opeens een koers varen die niet gelijk loopt aan de onze? En hebben we alle middelen zelf in huis? Of zijn we daarbij ook afhankelijk van anderen? Je kunt het antwoord wel raden.
Eigen baas zijn klinkt fantastisch. En dat is het ook. Dat heb ik in mijn vorige column al belicht….geen vak zo afwisselend als dat van ons.
Maar of eigen baas inherent staat aan doen wat je zelf wilt?
Ik denk het niet. Achter die glimlach van de bakker die in zijn winkel een met passie gebakken brood verkoopt, schuilen best de nodige zorgen. En voordat dat halfje volkoren als een warm broodje over de toonbank gaat moet er heel wat gebeuren op het gebied van personeel, energiebeheer, kwaliteitseisen en andere regelgeving.
Het is niet erg. Zeker niet. Maar het mag wel eens gezegd worden.
Afgelopen weekend had ik een verjaardagsfeestje. Feestjes zijn bij uitstek de gelegenheden waar gebagatelliseerd wordt. Over van alles en nog wat.
Zo ook dit keer.
En zoals meestal hield ik me ook nu maar wijselijk stil. En ondertussen werk ik stilletjes keihard door om van mijn onderneming een succes te maken, met alle geluksmomentjes maar zeker ook kopzorgen die daarbij horen. En dat terwijl een andere aanwezige feestganger met een baan waarbij hij in loondienst is van een groot bedrijf al druk aan het aftellen is naar zijn pensioen, terwijl hij nog 60 moet worden.
Voor hem is er tenminste een pensioenpotje geregeld. En ach…ik kan het hem niet kwalijk nemen en dat doe ik ook niet. Want hij weet zoals velen met hem waarschijnlijk niet beter.
Maar Ik moet óók dat nog even zelf regelen. Want anders heb ik te zijner tijd niets.
Reactie plaatsen
Reacties