ont·roe·ren (ontroerde, heeft ontroerd)
1
gevoelig in het gemoed treffen
Bron: van Dale
Het overkomt je. Op een moment dat je het niet verwacht.
Het was op een vrijdag, nog niet zo lang geleden.
Bij het opstaan leek het een normale dag te worden. Geen vrijdag de 13e, nog geen weekend voor de deur. Geen extreme weersomstandigheden of extra verwachte drukte op het werk…
En opeens stond ze daar. Mevrouw Tromp. Al jarenlang een trouwe bezoeker van onze winkel.
Maar sinds een aantal maanden heeft ze een speciaal plekje in mijn hart door haar hartelijkheid en alle bezoekjes die ze aan mijn vader en moeder bracht. Voor hen was dat heel waardevol.
Heel toevallig stonden Jacob en ik net even samen een bakkie te doen, wat niet zo vaak voorkomt.
Ze bracht ons beide een prachtige roos.
We keken elkaar aan, begrepen het niet. Waarom die roos?
Ze was diezelfde ochtend bij mijn vader geweest…en was diep geraakt door hoe ze hem zag en wat hij haar vertelde.
Het ontroerde haar hoe wij als gezin omgaan met het feit dat de spil van het gezin nu vanaf boven toekijkt. Maar verder leeft in onze harten.
En dat verdiende een mooie roos.
Haar woorden raakten mij diep.
Want hoe doe je dat? Rouwen? Weet ik veel. Er is geen handleiding voor. We doen maar wat en iedereen in ons gezin doet dat op zijn eigen manier.
Maar blijkbaar gaat het best goed….
Die roos…het is zonde als hij verwelkt... want hij is zó mooi…zowel van buiten als van binnen. Vanwege de reden waarom ik ‘m kreeg. Als ik twijfel aan mezelf maar dan die roos zie, dan weet ik…je doet het best goed.
Later, in de avond…bij Cambuur….achter het doel en voor de Noord Tribune een grote helium ballon in de vorm van een ster…
Om klokslag 20.00 geen aftrap van de wedstrijd, maar luid door de speakers van het stadion ‘you never walk alone’, ter nagedachtenis aan een kindje van waarschijnlijk een supporter….
Het stadion zingt luidkeels mee en er rolt een traan over mijn wang….het is zó indrukwekkend. Zo mooi dat SC Cambuur hier de ruimte voor geeft. En toen de ster los werd gelaten en hoog de hemel in vloog kon ik niet anders dan aan mijn moeder denken.
Het moest zo zijn deze vrijdag. Ontroering. Het komt…en het gaat.
De volgende ochtend moest ik werken en werd ik wakker met het excuus briefje van Sophie vanwege Chico die zo blafte bij haar thuiskomst in de nacht….
Ik was opnieuw ontroerd en die traan liep nogmaals over mijn wang.
Maar dit keer van geluk.
Ontroering, het heeft zoveel soorten emoties en het ligt zo dicht bij elkaar. Zo hoort het ook.
Soms lastig. Maar meestal mooi.
En wat ben ik blij dat ik het mag voelen.
♡
Reactie plaatsen
Reacties