Medewerkers

    Ik weet nog hoe het voor mij als ondernemer begon, zo'n 20 jaar geleden.

Mijn broer en ik stapten in het bedrijf van mijn ouders.

We hadden ons oog laten vallen op een nieuw winkelpand wat veel groter was dan het vorige.

Daar lagen onze kansen en we zouden het met z'n vieren doen. En dan maar hopen dat er 3 gezinnen van konden leven. 

Maar al snel bleek dat het zo druk was, dat we het samen niet konden bolwerken. Er moest personeel aangetrokken worden want zo ging het niet goed en zouden we aan ons eigen succes ten onder gaan.

Medewerkers. Als bakker hebben we ze allemaal.

En door de jaren heen hebben wij er al heel wat zien komen en gaan.

Want waar het bedrijf nu van mijn broer en mij is, was het daarvoor van mijn vader en moeder. En zij hadden natuurlijk ook medewerkers in dienst.

Aan de één bewaar je goede herinneringen, aan de ander minder goede.

Zo weet ik nog heel goed dat mijn ouders een conflict hadden met een medewerker. Als kind noemen we haar tante D. 

Wat er gebeurd was wist ik niet precies, maar wat ik wel wist is dat de gemoederen hoog opliepen, en er allerlei instanties aan te pas kwamen. En wat ik zag was dat vooral mijn moeder er slapeloze nachten en veel verdriet van had.

Zelf hebben we ook eens iets dergelijks meegemaakt. Een medewerker waar we altijd goed mee overweg konden, sloeg ineens om als een blad aan de boom. Door een privé-gerelateerde gebeurtenis meldde ze zich ziek en plotsklaps was de verstandhouding tussen ons 180 graden gedraaid. Ik begreep er niets van en trok het mij persoonlijk aan. Ik had er slapeloze nachten van en veel verdriet. 

Dat soort dingen vind ik lastig. Je wilt het beste voor je personeel, maar het moet natuurlijk niet ten koste gaan van jezelf.

Maar gelukkig hebben de mooie verhalen en herinneringen de overhand.

Zoals medewerkers die in hun studententijd bij je werken en pas stoppen met werken wanneer ze een vaste baan krijgen in hun vakgebied waarvoor ze gestudeerd hebben. En wanneer je dan van hun ouders een kaartje krijgt waarop ze je bedanken voor de leerzame tijd die hun dochter bij jullie heeft gehad. Dat is ons meer dan eens overkomen en dan glimlach ik van trots dat zij dat zo ervaren hebben en dat wij ons steentje daaraan hebben mogen bijdragen.

En ik weet nog dat een medewerker van ons ging backpacken in Australië. Ze kwam nooit weer terug maar met haar heb ik nog steeds contact.

In de tijd dat ik zelf ook al in de winkel werkte, was er een collega uit een ander filiaal die langs mijn filiaal fietste. Ze zag nog licht branden in de winkel en zou me even gedag zeggen. Maar deze vogel was al gevlogen, echter zonder de deur op slot te doen….Oeps!

Jaren later blijkt die collega de zus te zijn van vrienden van mijn partner. Hoe leuk is het dat onze wegen elkaar dan zo weer kruisen? 

Of het verhaal van de medewerker waarbij de vliezen braken bij ons in de winkel. Voor haar bijzonder, maar voor ons ook.

Inmiddels heeft ze 2 gezonde spruiten. Maar in tussentijd bleek het gras aan de andere kant groener en nam ze ontslag om elders te gaan werken.

Het bleek geen succes. Ze wilde zó graag terug naar Bakkerij Schuurmans....en dus kwam ze terug en werkt ze nog steeds bij ons. 

Regelmatig komen voormalig medewerkers nog bij ons in de winkel.

Soms omdat ze vlakbij wonen en hun brood bij ons halen.

Soms omdat ze vanwege de liefde verhuisd zijn naar het midden van het land, maar nog altijd aan de Friese vakwedstrijden meedoen en dan steevast even een bezoekje brengen aan de winkel en aan mijn ouderlijk huis waar vroeger de bakkerij was.

Soms omdat ze toevallig in de buurt zijn. En dan gebeurt het wel dat ik hen niet herken maar zij mij wel. Ze vertellen dan bijvoorbeeld dat ik nog een klein meisje was toen ze bij ons werkten. En dat ze mijn jongere broers nog wel de fles hebben gegeven. Want toen ik 5 was kregen mijn ouders een tweeling en was het van 2 naar 4 kinderen in Huize Schuurmans opeens heel druk met een eigen bedrijf wat gewoon door ging.

En zo kan ik nog wel even door gaan.

Verhalen te over, ik zou er een boek over kunnen schrijven. 

Aan de meeste medewerkers die de revue zijn gepasseerd bewaren we goede herinneringen. Gelukkig maar.

Soms vraag ik me wel eens af hoe zij hun tijd bij ons hebben ervaren en hoe het nu met ze zou gaan. Het is onmogelijk om met iedereen persoonlijk contact te onderhouden.

Onlangs is mijn moeder overleden. Ook zij was natuurlijk altijd werkzaam in ons bedrijf.

En toen ik door de tranen van verdriet zag hoeveel medewerkers en vooral ook voormalig medewerkers er bij de condoleance waren of een kaartje met een blijk van medeleven stuurden, schuilde er in mij een glimlach van geluk.

Dat mijn moeder voor zoveel medewerkers iets heeft betekend is ontzettend waardevol.

Herinneringen maken we samen. En het is mooi om te zien dat wij goede herinneringen aan hun bewaren en zij aan ons.