APK... Wie kent het niet. Soms moet je auto voor de APK, soms je mond maar vorige week mijn hond.
Want mijn vriend is al weer een jaar. En waar baby's naar het consultatiebureau gaan, gaan hondjes naar de dierenarts.
We maakten ons geen ernstige zorgen, want Chico is een makkelijk beest. Past zich feilloos aan aan onze levens stijl, slaapt wanneer wij ook slapen, blaft niet veel en is makkelijk in de omgang met andere mensen en honden. Hij eet en drinkt en plast en poept dat er vervolgens weer naar behoren uit, is zindelijk en past zijn activiteiten aan naar de weersomstandigheden. Bravo!
Dus we gingen vol goede moed naar dier en arts. Chico had er zin in. Gelukkig was hij de vorige keer alweer vergeten. Hij krijgt namelijk een prik, maar daar geeft hij niks om
Stoere hond. Maar eenmaal thuis moet hij ook een pil. En een beste. Tegen wormen, vlooien, teken en weetiknietwat. Nou....Daar heeft meneer het dus niet op staan. Die lust hij niet. Een drama om die pil naar binnen te krijgen bij 'm. Verstoppen in de voeding? Vergeet het maar. Hij vist 'm eruit en laat 'm links liggen...Maar Chico is geen baas en dus komt het uiteindelijk wel goed.
En dan was er nog een dingetje...onze hond is te DIK. 'Ik mis een beetje taille'...aldus de dierenarts. Hmm. Beetje jammer. Want nu moet hij dus op dieet. Ja, je hoort het goed....een hond op dieet....
Geen tussendoortjes meer en minder brokken. En andere brokken want hij is nu pup-af. Het valt allemaal reuze mee, en Chico was er binnen drie dagen aan gewend. Maar ik vind het zo ongezellig. Want wat is er nou leuker dan je hond te verwennen met een stukje kaas of een gekookt eitje? Vindt ie heerlijk. Wordt ie blij van. En wij ook.
Maar oké. We gaan voor die taille. Het zal ons lukken. En dan doen we zelf ook maar een beetje mee. Dat zal ons vast niet misstaan.
En als we dan over een jaar weer voor de APK gaan, de dierenarts tevreden is en we als dank weer zo'n lekkere pil krijgen die niet te vreten is, dan krijgen we als beloning thuis een groot stuk kaas. Want wij zijn de baas. Lekker puh!
Want mijn vriend is al weer een jaar. En waar baby's naar het consultatiebureau gaan, gaan hondjes naar de dierenarts.
We maakten ons geen ernstige zorgen, want Chico is een makkelijk beest. Past zich feilloos aan aan onze levens stijl, slaapt wanneer wij ook slapen, blaft niet veel en is makkelijk in de omgang met andere mensen en honden. Hij eet en drinkt en plast en poept dat er vervolgens weer naar behoren uit, is zindelijk en past zijn activiteiten aan naar de weersomstandigheden. Bravo!
Dus we gingen vol goede moed naar dier en arts. Chico had er zin in. Gelukkig was hij de vorige keer alweer vergeten. Hij krijgt namelijk een prik, maar daar geeft hij niks om
Stoere hond. Maar eenmaal thuis moet hij ook een pil. En een beste. Tegen wormen, vlooien, teken en weetiknietwat. Nou....Daar heeft meneer het dus niet op staan. Die lust hij niet. Een drama om die pil naar binnen te krijgen bij 'm. Verstoppen in de voeding? Vergeet het maar. Hij vist 'm eruit en laat 'm links liggen...Maar Chico is geen baas en dus komt het uiteindelijk wel goed.
En dan was er nog een dingetje...onze hond is te DIK. 'Ik mis een beetje taille'...aldus de dierenarts. Hmm. Beetje jammer. Want nu moet hij dus op dieet. Ja, je hoort het goed....een hond op dieet....
Geen tussendoortjes meer en minder brokken. En andere brokken want hij is nu pup-af. Het valt allemaal reuze mee, en Chico was er binnen drie dagen aan gewend. Maar ik vind het zo ongezellig. Want wat is er nou leuker dan je hond te verwennen met een stukje kaas of een gekookt eitje? Vindt ie heerlijk. Wordt ie blij van. En wij ook.
Maar oké. We gaan voor die taille. Het zal ons lukken. En dan doen we zelf ook maar een beetje mee. Dat zal ons vast niet misstaan.
En als we dan over een jaar weer voor de APK gaan, de dierenarts tevreden is en we als dank weer zo'n lekkere pil krijgen die niet te vreten is, dan krijgen we als beloning thuis een groot stuk kaas. Want wij zijn de baas. Lekker puh!
20 JUNI
Reactie plaatsen
Reacties