Sanquin

SANQUIN

    San-wat? Ja...Sanquin. Nooit van gehoord? Dat wordt dan hoog tijd. Ik geeft toe...Het is een niet alledaags woord. En hoe spreek je dat in vredesnaam uit...SanKWIN? SanKWÈN? SanKWUIN? SanKWIEN? En waar komt de naam vandaan? Even op de site gekeken en ah! Je spreekt het uit als SanKWIEN en het woord is afgeleid van sanguine....Het Franse woord (oeps...daar is de franse taal weer 😉) voor bloed...nou ja. Vroeger noemden ze het gewoon bloedbank. Dat was iets minder hip, maar wel een stuk helderder.

Ik breng ongeveer eens per maand een bezoekje aan de bloedbank Leeuwarden. Zo mocht ik ook deze week weer een zakkie plasma doneren. 
Eerst melden bij de inschrijfbalie. Tegenwoordig zijn de regeltjes streng dus je moet je identificeren. Dat snap ik ook best. Bloed is leven en daar moet niks verkeerd gaan. De dame achter de balie had vandaag haar goede bril niet op, want ze dacht dat ik van '65 was...beetje jammer. Zo oud zie ik er toch niet uit? Op naar het vragenformulier. De 148e donatie. Nog twee keer en ik krijg weer een cadeautje! Ik heb nooit het aantal vragen geteld maar het zijn er best wat. En dan...Die pennen....Ze schrijven zo lekker...Ik zou er graag één meenemen maar dat durf ik niet. En ik heb fatsoen. En ik wil Sanquin niet op extra kosten jagen. 

De vragen...of ik ergens een wond of ontsteking heb...duh! Ik werk bij de bakker...Met messen en knipbroden met scherpe puntjes en hete ovens...Ik heb altijd wel ergens een wondje. Dus dat meld ik niet meer, tenzij het ontstoken is.
Of ik de laatste 7 dagen bij de tandarts ben geweest....oeps....nee...maar ik moet nodig een afspraak maken maar dat dacht ik de vorige keer toen ik hier zat ook. Ben ik de laatste 4 weken nog in een land buiten de Benelux geweest?

'Wie is er aan de beurt' roept de controlerend arts. Verschrikt kijk ik op, van in gedachten over dit blog terug in de werkelijkheid bij de bloedbank.       ' eh ja ik! Wanneer was het eigenlijk herfstvakantie? '. Want ja, toen zat ik op IJsland en dat was dus minder dan 4 weken geleden. In het artsenkamertje blijkt dat ik van schrik per ongeluk de pen heb meegenomen. 'Oh...hou die maar hoor. Mooi promotiemateriaal.' Nou...die heb ik toch maar mooi in the pocket. Ik moet me even rustig houden voor de bloeddrukmeting en IJsland wordt ingevuld in de computer en blijkt geen probleem. Maar nu weet dus iedere medewerkster die zich met mij bezig houdt vandaag dat ik daar ben geweest. En allemaal willen ze er iets over weten. Dat geeft niet, ik vertel er graag over en meestal gaat 't over de zaak dus dit is een welkome afwisseling. Ik kom probleemloos door de keuring ondanks het feit dat ik me niet helemaal 'je van het' voel. Vermoeidheid zullen we maar zeggen. 

Bakkerij Schuurmans is best bekend bij locatie Leeuwarden. We zijn als bakker goed vertegenwoordigd met donoren, bijna 50% van onze medewerkers doneert. En meestal hebben we rond wereld Bloeddonordag ook een actie in de winkel om het donorschap onder de aandacht te brengen. Zo hebben we al eens een broodje bloedworst verkocht en afgelopen jaar hadden we voor alle donoren een leuke attentie die ze op konden halen in de winkel. Dat wordt gewaardeerd en zo mochten we ook al eens in het lijfblad Bloedverwant staan met een prachtige foto waarop we oliebollen de lucht in gooien. We hebben die oliebollen wel 20 keer moeten gooien voordat de foto oké werd bevonden. Maar wat een lol.

Zelf doneer ik al vanaf mijn 18e. Vroeger, toen het nog aan de Jelsumerstraat zat in plaats van bij MCL, ging ik al vaak met heit mee. Dan mocht ik altijd op zo'n rollende stoel zitten. Bijster interessant. Dus ik kon niet wachten tot ik zelf mocht. Waar ik begon als volbloeddonor ben ik inmiddels al jaren plasmadonor. De volbloeddonoren zitten tegenover mij en zijn een stuk sneller klaar.
Ik ben aangelegd en het gepiep kan beginnen. Bij 'normal' niks aan t handje maar bij 'low' en 'none'...pieperdepiep. Het is toch een mooi staaltje techniek wat hierbij komt kijken. De rode en witte bloedlichaampjes worden door middel van een centrifuge van elkaar gescheiden en ik krijg de rode weer terug waardoor ik vaker kan doneren.
Ik maak even een foto en oeps! Ik raak per ongeluk de naald! De apparatuur is even van de wijs maar gelukkig...het pakt de draad weer op en de medewerksters hebben niks gemerkt. Is mijn bezoek in ieder geval niet voor niks geweest.

Er wordt goed op de donoren gepast, want overal hangen borden hoe je duizeligheid kunt voorkomen. Gelukkig heb ik daar nooit last van. Ook kan ik een warmtedekentje krijgen.
Het ontbreekt me aan niets. De stoel kan achterover en kan een broodje ham of kaas krijgen, koffie, thee limonade...u zegt het maar. Zelfs soep staat op het menu. Maar dat hoef ik allemaal niet want ik ben niet helemaal fit. Geen verkoudheid, geen griep, maar symptomen van vermoeidheid. Maar moe of niet, doneren zal ik! Want er zijn te veel mensen met veel minder geluk dan ik, die mijn plasma heel hard nodig hebben...
X

Ps: wil je meer weten? Of wil je misschien zelf doneren naar vind je het een beetje eng, of weet je niet waar je je moet melden? Stel je vragen gerust, ik kan je er vanalles over vertellen en Sanquin ook!