Vriendinnen

   Heb jij dat ook wel eens? Dat je een afspraak hebt waar je helemaal geen zin in hebt? Maar wat wel leuk hoort te zijn? Eigenlijk wil je niet. Maar het is nu eenmaal zo. Je hebt het al heel lang proberen uit te stellen maar uiteindelijk moet het er dan toch maar eens van komen. Je kunt niet blijven uitstellen. Van uitstel komt afstel is het gezegde toch?

Ik had zo'n afspraak. Gisteren. Met mijn penvriendin. We kennen elkaar al vanaf onze tienerjaren. Zij woont in Limburg, ik in Friesland. Veel meegemaakt samen, zoals de eerste verkeringen van kalverliefdes tot echtgenotes, op jezelf gaan wonen, gezinsuitbreidingen, verdrietjes over van alles en nog wat en geluksmomentjes. We penden elkaar over alles. Puberproblemen werden tot in detail beschreven net zoals grote momenten in ons leven als trouwen en kinderen krijgen. Ze is me heel dierbaar. Maar zij is Limburger en ik Friezin.

We ontmoetten elkaar al vrij snel in onze vriendschap in realtime. De eerste keer weet ik nog maar al te goed. Ik ging naar haar, met de trein. Wat was dat spannend. Ik wist al zóveel van haar en toch had ik haar nog nooit gezien. Er volgden na deze nog vele andere bezoekjes. Maar nooit heb ik me helemaal op mijn gemak gevoeld tijdens onze dates. Ik kan er niet de vinger op leggen hoe dat komt. Ze is lief en zorgzaam, daar ligt het niet aan. Maar ze is gewoon...anders...haar denkwijze is anders, haar leefwijze is anders. Dat zit 'm in kleine dingen. Zij wilde nu bijvoorbeeld alleen maar met me koffie drinken en met de hond knuffelen. Ik wilde koffie drinken en haar de stad laten zien. Want die is nogal veranderd de afgelopen jaren. Misschien zit 't ook wel in hoe Limburgers met elkaar omgaan en hoe wij Friezen dat doen. Zeg het maar. 

Hoe dan ook...Ik zag enorm tegen het bezoek op. Haar man zou ook mee komen en onze mannen verschillen dag en nacht van elkaar. Bovendien...Die mannen van elkaar hebben we er maar bij gekregen. Dat zouden nooit vrienden geworden zijn als ze ons niet kenden. Maar goed. Het bezoek zou door gaan, dan was ik er maar weer vanaf. Maar de stress werd steeds groter. Ik heb sowieso al een druk bestaan waarbij stress op de loer ligt, en vrijdag knapte er iets in mij. Druk op het werk, druk met vrijwillgerswerk en dan ook nog eens die vriendinnendate waar ik als een berg tegen op zag.

Toen ik na een lange werkdag thuis kwam zag mijn rots in de branding meteen dat er iets goed mis was. Ja, deze ogenschijnlijk stoere en flinke bakkersvrouw zit ook wel eens als een dood vogeltje op de bank. Of ik het wilde of niet, resoluut werd mijn telefoon me afgepakt en het bezoek afgebeld. Want dat ging ik zèlf toch niet doen. En wat was ik opgelucht...de telefoon werd de rest van het weekend amper aangeraakt en we gingen wandelen. Met de hond. In het bos, langs het strand en in de stad. Niks stress...ontstressen! Doen waar je zin in hebt en vooral niet doen waar je geen zin in hebt. Was dat nou zo moeilijk? 

Vriendinnen...Ik heb ze niet veel. Verlang ik naar een hartsvriendin? Ik weet het niet. Vroeger had ik er één. Daar denk ik geregeld nog wel met weemoed aan terug. Of zij dat ook doet? Geen idee. Ze ging verhuizen lazen jullie in mijn vorige blog. Later had ik er nog één. Maar ook dat verwaterde uiteindelijk. Onlangs sprak mijn moeder haar toen ze in het ziekenhuis lag, maar ik heb haar daar zelf nooit getroffen. Af en toe vraag ik me af hoe het met haar zou zijn.

Is het een taboe dat ik geen hartsvriendin heb? Ik heb zoveel mensen om mij heen. Maak plezier met de dames van volleybal en al mijn collega's en zakenrelaties. En wat te denken van mijn nicht. Die staan zó veel dichter bij me..Daar kan ik mezelf bij zijn. Heb je dan beslist een hartsvriendin nodig?
Soms verlang ik wel eens naar weer een bakje met vriendinnen van vroeger. Maar of zij dat ook willen? Mocht één van hen dit lezen stuur me dan gerust een pm. Maar voel je niet verplicht of  zo. Ik zal niet teleurgesteld zijn. En één ding: ik doe geen dingen meer waar ik me ongemakkelijk bij voel. No hard feelings.

En laat een penvriendin alsjeblieft een pen/app/chat vriendin blijven. Want daar voel ik me het lekkerst bij.