Verhuizen

    Heit en mem wonen nog steeds in het huis waar ik vroeger mijn eerste voetstappen zette en dus verhuisde ik nooit als kleuter, peuter, tiener en puber. De eerste keer dat ik in aanraking kwam met verhuizen weet ik echter nog al te goed. De ouders van mijn allerbeste vriendin in de straat achter de onze hadden bedacht in Camminghaburen te willen wonen. En dan ben je 6 jaar. Dráma!!! Want als je 6 bent is Camminghaburen-Huizum net als Australië-Nederland. Aan de andere kant van de wereld dus. Ik miste haar verschrikkelijk. En weet nog dat ik ontzettend boos zat te wezen aan de tafel.

Maar goed, uiteindelijk werd ik zogenaamd volwassen en kwam de eerste keer verhuizen dan toch. Want je blijft natuurlijk niet eeuwig thuis wonen. Maar ook daar bewaar ik geen goede herinneringen aan. Ik was natuurlijk obsternaat en moest en zou op vrijdagavond definitief over. Drie straten verderop had ik een leuk appartementje gevonden en toen ik van ouderlijk huis naar woning voor mezelf toog was heit al druk aan het werk in de bakkerij ter voorbereiding van de drukke zaterdag. Niks geen gezellig uitzwaaimoment. Waarom moest dat ook op vrijdag...dwarspoeper die ik was.

Ik woonde daar niet lang want ik kreeg verkering en die jongeman had een beter huis voor ons bedacht. Maar wat een ellende. Ik heb een jaar in een on-af huis gewoond, ditmaal vijftien straten verderop. Ik ergerde me blauw maar kon het zelf niet oplossen. De liefde strandde en dus moest ik op zoek naar een nieuw onderkomen. Want thuis wonen...dat wil je dan niet meer. Ik vond een prachtige flat alweer in de buurt. Ik kreeg er een vriendje, dat raakte uit en ik leerde er mijn man kennen. Wat een supertijd heb ik daar gehad. Veel op stap, samen met mijn benedenbuurman, leuke katjes in huis, uren op het balkon zitten en Lex en ik latten er met veel plezier...maar na latten komt samenwonen en mijn schat had een koophuis dus de keuze was snel gemaakt. Hoppa. Weer verhuizen. We woonden met veel genot nog steeds in dezelfde buurt, maar ach...Het was toch zíjn huis...al hadden we het wel samen ingericht omdat hij het kocht in de tijd dat we al samen waren. We kochten iets van òns samen en verkasten naar Gau. Dat was andere koek. Èn een GROTE vergissing. Verschrikkelijk onwennig van de big city. En dus binnen een jaar weer terug naar 058. We kwamen in ons huidige huis terecht, per ongeluk. Want we wilden een ander huis in deze straat bekijken. Maar dit huis was veel mooier.

Verhuizen...Ik werd er kriegel van. Ik kan slecht tegen onuitgepakte dozen en wil dan in één dag alles uitpakken. Maar dat gaat natuurlijk niet. Al ging het na de 5e keer wel een stuk sneller.
Want verhuizen betekent weggooien. Dus dus had ik na al die verhuizingen niet zoveel rotzooi meer.

Als ik nu aan het bestellingen rijden ben, rij ik regelmatig langs eerder door mij bewoonde optrekjes...'kijk! Daar heb ik gewoond! Hoe zou het er nu van binnen uitzien? '. 'Och..Wat is de tuin een wildernis geworden...jammer...'. Ik mijmer terug naar de muziek van De Kast die we daar grijs gedraaid hebben, de vele vrijdagavonden op het balkon, de katten die in de boom vlogen en de honderden pijlen die we in het dartbord gooiden in de schitterende woonkeuken die we hadden. Zou de nieuwe bewoner het er net zo naar zijn zin hebben? Of zou het huis mij missen? Waarom verhuisde ik eigenlijk? 

Maar heb ik het nu zo slecht dan?
Absoluut niet. Want we wonen inmiddels al 13 jaar met veel plezier op hetzelfde adres. In een mooie wijk. Met leuke buren en een heerlijke tuin. En heel veel rotzooi...