Een tijd van komen en van gaan

   Er is een tijd van komen en van gaan. Zo gaat dat als je ergens op visite gaat, maar ook als je op vakantie bent. Je kijkt er enorm naar uit maar voor je het weet is het alweer voorbij. Roept de plicht weer. Zitten je collega's met smart op je te wachten.  Al is dat andersom meestal nog niet het geval.

SLEURHUT

Maar goed. Het moet toch. Naar huis. Er moet brood op de plank komen en dat gaat niet lukken met 365 vrije dagen. En dus moet je aanstalten maken om te vertrekken. Vanuit een hotel levert dat meestal niet zoveel problemen op. Vanuit een huisje of appartement ook niet. Stacaravan? Appeltje-Eitje. Tent? Wordt al iets lastiger. Maar vouwwagen of sleurhut? Nou...dat is me wat...

ZENUWACHTIG

Al dagen voor vertrek kun je het merken. Dáár gaat iets gebeuren. Er hangt opeens geen was meer. Er wordt wel héél vaak naar de vuilcontainer gelopen. En ook de auto weten ze opeens vaker te vinden. De kinderen worden vervelend en de weersverwachting wordt om het uur gecheckt. Volgens mij gaat er een campingbuur  bijna naar huis.

REGEN

En dan, op een dag, wordt de luifel afgebroken. Terwijl er nog geen wolkje aan de lucht te bekennen is. En weer een dag later, in de middag in de snikhete zon, wordt de voortent afgebroken. Want vannacht kan er een spatje regen komen. En we willen de tent wel het liefst kurkdroog inpakken.

AFBREKEN

De mannen zijn druk met de haringen en stormbanden in de weer. Nou ja...druk...Ze vallen er nog net niet bij om. Nee...Dan de vrouwen...dat zijn net jongleersters want zij moeten nogal wat ballen hoog houden. De kinderen moeten vermaakt worden en mogen niet in de weg lopen. De tent moet eerst leeggemaakt worden. Complete koelkasten verdwijnen in hun stationwagons en het speelgoed op de box boven op diezelfde wagons. Om van de parasollen en windschermen maar niet te spreken. De tent wordt driftig uitgeveegd met de poetsdoek in de hand, want de flappen van de voortent moeten natuurlijk van alle modder en zand ontdaan worden. Ook al was het drie weken kurkdroog weer en is er geen korrel te bekennen.
Als beloning voor het harde werken gaan we de laatste avond lekker uit eten. Geen gezeur.

VERTREK

De volgende ochtend wordt er voor de caravan uit het vuistje nog ontbeten. En dan is het tijd voor vertrek. De extra spiegels worden op de auto gezet en ondertussen brengt de vrouw des huizes de allerlaatste vuilniszak weg.
En tegelijkertijd laat ze haar vakantiegevoel achter...pffffff...we moeten weer naar huis...Daar wacht meteen al werk, want stapels post en vier tassen vuile was. En de caravan moet ook nog uitgeruimd worden. Klein detail.

Voor de man begint het zware werk. Want de caravan moet aan de auto gekoppeld worden....En ja hoor! Daar heb je het al! De Mover komt tevoorschijn! Wat een zwaar werk tegenwoordig! De vrouw staat er hulpeloos bij. Want de caravan naar de auto rijden is één, maar dan moet dat ding ook nog op de trekhaak vast. Ze wil zo graag helpen maar weet niet goed wat ze moet doen. Je ziet haar onbeholpenheid.

TOT ZIENS

Uiteindelijk is het gelukt en kunnen ze gaan. Maar natuurlijk niet voordat ze de buren gedag hebben gezegd en nog snel even elkaars facebook gegevens hebben uitgewisseld. 'Misschien zien we elkaar volgend jaar wel weer! Wie weet!'.

Jammer dat het voorbij is. Maar over een paar dagen tref je allemaal blije gezichten op je werk...Want ja...er is een tijd van gaan en (terug)komen!