Hobbeldebobbel

Vandaag begint de dag rond 7.00 want dan is de zon hier al op, ietsje eerder dan in Nederland. Komt goed uit, kunnen we alvast in het ritme van de wintertijd komen, die in ons thuisland van zaterdag op zondag a.s. zijn intrede weer doet. Gelukkig hoeven we pas om acht uur op de staan en dus draai ik me nog lekker een keer om.

Het ontbijt is lekker, we komen op een beetje ruimte om te zitten na helemaal niets te kort. De buikjes gevuld en dus op naar onze fietsvrienden. Want vandaag zullen we de stad eens op de fiets verkennen. Al moet dat wel op herenfietsen want de damesvarianten zijn allemaal al weg. Gelukkig hebben alle dames een broek aan en geen rok. Het mag de pret niet drukken.

De verkeersregels voor fietsers zijn hier wel even  anders dan we in ons eigen fietsland gewend zijn: zo mag je niet naast elkaar fietsen. Dat ìs even wennen. Maar aan de andere kant: fietspaden zijn er niet, dus veel ruimte om naast elkaar te fietsen ook niet. Je begeeft je met gevaar voor eigen leven op de fiets in de stad. Ook dat mag de pret niet drukken.

We gaan natuurlijk naar het Starometske plein, het drukst bezochte plein van de oude stad. Daar staat ook een standbeeld van een geleerde en hij heeft uitgevonden  dat de lettergreep rsj geschreven moest worden als Ř. Klinkt als rsju. Scheelt heel wat letters en dus kun je sneller een verslag schrijven. Dus studenten...hop! Naar Praag! Levert je veel vrije tijd op!

Onze gids wist best veel leukigheidjes te vertellen..zoals het feit dat de twee torens van een  kerk nooit identiek aan elkaar zijn. En dat een trap naar de toren altijd treden met verschillende tredehoogtes heeft. Logisch, want de verdediger weet precies waar die verschillen zitten en de aanvaller niet. En dus wint de verdediger tijd. Alles voor de veiligheid. 

Zo loopt de Karelsbrug vanuit de oude stad richting burcht ook smaller toe. En is het water aan de kant van de burcht ondieper dan aan de andere kant. Bij een aanval op de burcht  raakt de brug op het eind ineens vol...omdat ie smaller is. Aanvallers springen het water in, maar helaas, ondiep en dus kunnen ze niets navertellen en is de aanval mislukt.

Genoeg geklets, we gaan weer fietsen. Die Keien zijn overigens wel heel rot om over te fietsen. Je hobbelt aan alle kanten en wordt helemaal door elkaar gehusseld. Rot of niet, ze maken Praag tot wat het is en blijven liggen want het is een rijksmonument. Maar ik krijg er jeuk van aan mijn handen.

We passeren de Joodse wijk, met de duurste winkelstraat van Praag: de Parèzka, vernoemd naar Parijs. Klimmen als een malle door het vondelpark van Praag en worden daar getrakteerd op een prachtig uitzicht.
Ten slotte bezoeken we de burcht...en ook daar moet je tegenwoordig alweer door de 'douane'...Maar gelukkig ging dat nu een stuk sneller dan gisteren in Eindhoven...tsja...Alles voor de veiligheid.

De fietstocht eindigt met een lange daling over de kasseien weer in de binnenstad van Praag. Het was bijzonder om de hoofdstad van Tsjechië eens op deze manier te bekijken. Op zoek naar koffie en een hap belanden we in het Hardrock Café. We krijgen er een warm welkom en zitten er heerlijk. Te bedenken wat we de rest van de dag nog gaan doen.

We worden getriggerd door een reis in de ondergrondse wereld van Praag. Want honderden jaren geleden lag praag veel lager dan nu. En dat kun je nog bekijken op sommige plekken. Met de nadruk dus op sommige. Want de tour blijkt meer boven de grond dan onder de grond te gaan. Beetje jammer maar toch hebben we ook hier leuke dingen gezien. Net als in het huis van Anne Frank hadden ze ook hier een boekenkast die een geheime deur bleek te zijn.

Terug uit de wereld van de ondergrondse is het al donker en tijd voor een grote bier. We zijn tenslotte in Tsjechië, het land waar het meeste bier gedronken wordt. We besluiten nog geen honger te hebben en dus eerst op zoek te gaan naar het hoofd van Kafka. Een enorm groot kunstwerk in de vorm van een hoofd van metaal. Zoiets als de kinderkopjes in Leeuwarden maar dan een volwassen hoofd. Maar waar we ook kijken...we zien het hoofd over het hoofd en belanden uiteindelijk bij zijn standbeeld. Dat was niet de bedoeling. We hebben geen zin meer en gaan terug naar het Starometske plein voor nog een bier en de astronomische klok. Want die wil Yvonne  wel eens zien luiden en dat gebeurt op ieder heel uur.  We zitten heerlijk op het plein en voor ons doet een vuurspuwer zijn kunstjes. Dat blijkt imposanter dan het slaan van de klok, maar dat wist ik natuurlijk al. Toch is het grappig om te zien hoe ieder uur het hele plein weer tjokvol staat met mensen die willen kijken naar het slaan van de klok. Op het plein is veel meer te beleven dan die ene klok. Het is er altijd in beweging en er is altijd iets te beleven. Is het niet een vuurspuwer, dan zijn er wel living statues, een pianoman of een pandabeer.

Na een warme hap is het tijd om ons bedje op te zoeken. Want de voetjes doen zo zeer. Eenmaal in het hotel aangekomen blijkt dat de schoonmaakster het bed weer heeft afgehaald. Ik snap dat nooit. Ik slaap er toch vannacht weer?  Moet ik verdorie weer eerst mijn bed op maken. Zij extra werk, ik extra werk. Tsja... We moeten het er mee doen. Mijn voeten vinden het al lang goed. Geen gehobbel meer maar rust en een zacht bed. Zodat we er morgen weer vol frisse moed tegenaan kunnen om nog meer moois van deze stad te ontdekken.