Geluksmomentjes

 Het zit er weer op...2018. Of liever gezegd: oudjaarsdag 2018. Voor velen misschien wel één van de leukste dagen van het jaar, maar niet voor mij. Want ik ben een bakkersdochter.  Al bijna 44 jaar. En dat betekent dat ik niet beter weet dan dat er op de laatste dag van het jaar oliebollen worden gebakken.

En dat vind ik dus niet leuk. Dat is nog zacht uitgedrukt ook. Ik vind het vreselijk. Ik wil er het liefst niets van weten. Het is een kwestie van overleven.

Want wat veel mensen zich niet realiseren is hoeveel werk het is,  die bollen  bakken. Hoeveel overlast het geeft. En hoeveel schoonmaakwerk je er van hebt.
De bakkerij moet voor een week lang verbouwd worden omdat de frituurbakken van zolder worden gehaald. En onze bakken zijn ietsje pietsje groter dan die je thuis hebt. En eigenlijk is er dus geen plek. Gevolg: je kunt je kont niet keren in de bakkerij. Het is behelpen tot en met. Maar dan...dat deeg...overal meel, overal rozijnen, overal suiker. En last but not least: vettigheid.
Als de bollen eenmaal gebakken en verkocht zijn moet er ook nog eens schoongemaakt worden. Terwijl menigeen in de kroeg zit, zijn wij aan het boenen. Schrobben. Tot onze vingers er zeer van doen. En als we dan 2 januari weer op de zaak komen is alles nog even vet. Terwijl wij het gevoel hadden dat het schoon was.
En laat ik het nog maar niet hebben over hoeveel uren ik op zo'n dag maak. Dat past niet op 2 handen. En ook niet op 4. En dan moet je ook nog opblijven tot twaalf uur..

Nee...overleven. dat is het voor mij. Aanpakken, doorpakken, loslaten. En geluksmomentjes creëeren.

Dat is gelukt vorig jaar. Want op 31 december jl. begon mijn dag met het zien van een ree. In de middle of knowwhere. Ik zag hem. Hij zag mij. En daar ging ie weer. De wijde wereld in. Wow...Hoe vaak maak je dat mee?

Mijn volgende geluksmomentje wat het feit dat ik een paar schoenen eindelijk weg kon gooien. Ik hoor je denken:  'hoe kun je daar nu gelukkig van worden?' . Maar op deze dag werd ik daar héél gelukkig van.

Mijn geluk was niet ver te zoeken. Want één van onze medewerksters had een bakje zelfgemaakte soep voor me meegenomen.  Terwijl ík normaal altijd diegene ben die soep voor hèn mee neemt. Wat je geeft krijg je terug, zo blijkt maar weer. Een beter moment had ze niet kunnen kiezen.

Maar het geluk hield niet op. Want toen ik bestellingen weg bracht kreeg ik spontaan een glas frisdrank aangeboden. En een cappuccino van een collega- onderneemster. We zaten even heerlijk en deelden het wel en wee van het ondernemerschap. We gunden elkaar ons geluk en gaven elkaar een knuffel. We waren beide moe, het was een heel bijzonder moment. Ik hield het droog maar voelde de tranen prikken. Geluk zit in kleine dingen. Maar je moet het zien door alle ellende om je heen.
Een oud vrouwtje van 87 die door toedoen van een ander invalide was geraakt en bij mij oliebollen had besteld zag dat gelukkig ook in. 'Je moet een kromme rug hebben', zei ze. Dan valt alle ellende eraf en blijven de mooie dingen in je hart zitten.

Maar ik kon ook geluk aan een ander geven. Want een meneer die beteuterd voor een leeg schap van de beschuiten stond kon ik toch nog blij maken met een halve rol die we gebruiken voor de ontbijten. Hij was zo blij als een kind.

En we kregen een pot spek van  de stichting zonnebloem. Als dank voor de sponsoring dit jaar. En die spek...Daar geniet het hele team van.

Natuurlijk kregen alle medewerksters nog een eindejaarscadeau en daarmee waren ze best wel in hun nopjes.

Aan het eind van de dag waren alle oliebollen en appelflappen, bollen en beignets op. En vond ik bij thuiskomst een grote pot stamppot boerenkool. Want daar mag je me 's nachts voor wakker maken.

En zo werd het een dag vol geluksmomentjes, om nooit te vergeten. Om te koesteren. Want hoe rottig de dingen soms ook zijn...altijd gloort er een straaltje zon...tussen de wolken door. Als je het maar wilt zien.

Ik wens je een heel mooi 2019!
X