Wiebelig

  Elk voorjaar heb ik een nichten/zussen uitje naar een waddeneiland. Mijn moeder en ik, samen met mijn moeders zusje en háár dochter, kijken een jaar lang uit naar die dag. Want het is beregezellig. We fietsen, zitten heerlijk op een terras, en kletsen. Heel veel.

Dit jaar had ik het onder andere over ons buitenverblijf in Earnewâld. En dat het er zo heerlijk was. Of je er ook kon kanoën, vroeg mijn nicht. Want dat leek haar zo leuk.
Heel toevallig is De Alde Feanen een kanogebied bij uitstek en dus planden we een nieuwe date. Maar dan samen. Zonder de zussen maar met alleen de nichten.

Nu was het dus zover. Husband had al wekenlang voorpret, want Greetje en kanoën...dat kan nooit goed gaan.
Zelf had ik ook wekenlang voorpret, want waar zullen kanoën? Een vooraf bedachte route door de toerist-info of kanovereniging?  Of op eigen houtje de omgeving verkennen? Ach, verdwalen kun je toch niet en de telefoon met Google maps hebben we altijd bij de hand.

Tot mijn grote geluk had Lex bedacht maar even naar Leeuwarden te gaan voor een wasje en een boodschapje. Kon ik mooi even broodjes voor onderweg smeren terwijl het nichtje al op weg naar Earnewâld was.
We waren blij dat we elkaar zagen, dronken een kop koffie en snelden ons toen naar de kano, voordat Lex terug was. Kon hij ons gestuntel om in de kano te komen in ieder geval niet zien 😂.

Ìn een kano komen is punt één...maar vervolgens fatsoenlijk wegkomen blijkt wel degelijk belangrijk puntje twee...
Zeker vanuit een minuscuul haventje. Met een nog minusculer doorgangetje. En ook nog eens een meneer die uitgerekend in die minuscule doorgang zit te vissen. En op zijn kont blijft zitten. En er niet over peinst om ons een beetje te helpen.
Maar het is gelukt. Uiteindelijk verlieten we zonder om te kieperen, zonder met de hengel of de dobber in de knoop te geraken, zonder ons hoofd te stoten of een peddel te verliezen de ienimienie-haven.

Maar dan.. het grote water op. Oe! Hoe moet ik eigenlijk snel sturen? En shit...de golfslag van de motorboot die me inhaalde drijft me de verkeerde kant op. Oh...nee...Ik vaar recht op een kruiser aan en kan niet bijsturen....BOEM!!! Gelukkig nèt tegen de steiger aan en niet tegen de boot. 'Maar ik voelde de klap wel hoor', zegt de mevrouw op de boot. 'Ik denk dat ik wel een whiplash heb', zegt ze gekscherend. Haar man speelt het spelletje mee en vraagt of ik er nog wel weg kom of dat hij Theo Takel even moet bellen. Mijn nichtje giert het uit. En de bewoners van de boot even verderop ook. Goed kunnen sturen. Niet te onderschatten puntje drie.

Kanoën...het is theater op het water. We giechelen en wiebelen wat af. En zien vanalles. Een stel kids aan het zwemmen, kikkertjes en visjes, monumenten aan het water en een zwaan met mini-zwaantjes. Zelfs een naakte man verschijnt op het toneel. Hij dacht waarschijnlijk dat ie in een natuurgebied was en de mens is nou eenmaal naakt geboren. Dus who cares?
We picknickten ergens in een klein slootje en maakten dikke pret. En mijmerden over hoe mooi het dicht bij huis is.

We vervolgden onze tocht en staken het kanaal over. En daar stonden zomaar opeens Lex en Chico aan wal. Nog beduusd door de naakte man en het gevaar van de drukte op het kanaal had ik hen niet eens gezien. Maar gelukkig had ik een extra paar ogen bij me. Chico door het dolle heen, het liefst sprong hij bij me in de kano. Maar dan was een nat pak een ding wat zeker was en dat moest maar niet.

We vaarden verder en belanden uiteindelijk op een terras. Voor een heerlijk witbiertje en nacho's. En diepgaande gesprekken en slap geouwehoer.

Terug in de kano peddelden we rustig weer richting kleine thuishaven. De visser was verdwenen en dankzij de livetracking op de gsm stonden de thuisblijvers ons al op te wachten. Voor nog een paar leuke polaroidjes.
Oefening baart kunst. Want met speels gemak dreven we de haven binnen.
Om vervolgens de heerlijke dag af te sluiten met een hapje en een drankje bij de caravan.

Op stap met mijn nichtje. Wat we ook doen, het is nooit saai. Altijd een dag om naar uit te kijken. Ontzettend waardevol door de mix van dikke pret en serieuze gesprekken. Het kost niks. Maar is goud waard. En dat is onbetaalbaar.

X