Buren

   Zoals bij de meeste lezers inmiddels wel bekend hebben wij de tourcaravan verruild voor een stacaravan. Naast alle gemakken daarvan krijg je er ook iets bij waar je het maar mee moet doen: buren.

Natuurlijk, als je je sleurhut ergens neer zet heb je meestal ook buren. Maar dat zijn kortlopende buren. Net als kortlopende schulden. Daar ben je als het goed is snel weer van af, en als het even tegen zit duurt dat iets langer. Sommigen zijn erg op zichzelf. Dan heb je er geen last van. Anderen zijn erg opdringerig, dan weet je niet hoe snel je je windscherm strategisch op moet zetten. Maar over het algemeen zijn 'sleurhutburen' prima. Een evenement op zich. Leuk om naar te kijken, net als naar andere mensen op een terras. Je fantasieën gaan helemaal los. Je weet niks van ze maar hebt wel een mening over ze. Zeg nou zelf, ook jij als brave Hendrik doet dat. Het gebeurt gewoon. En zolang je er niks mee doet geeft dat niks.

Maar nu hebben we dus langlopende buren. Je voelt 'm al aankomen, daar kom je net als langlopende schulden iets minder snel van af.

Wij zijn nieuw. Maar onze buren natuurlijk niet. Die wonen er al jaren. Dus natuurlijk werden wij nauwlettend door onze toekomstige buren in de gaten gehouden: "Hmmm...we zien die mensen wel heel vaak om de caravan lopen". "Zouden ze 'm gekocht hebben? "
Ja dus. En toen we de caravan aan het inrichten waren werd hun dat nog meer duidelijk. Maar niemand durfde nog op ons af te stappen. Totdat we onlangs een heerlijk weekend genoten van ons nieuwe paradijsje. Heel voorzichtig kwam de één na de ander bij ons. Of wij misschien de caravan gekocht hadden?

Persoonlijk vind ik dat je als nieuwkomer zelf naar je nieuwe buren stapt om kennis te maken, maar het was een warme vrijdagavond en we hadden de hele dag gewerkt. Dus eerst even relaxen, morgen op burenjacht. Maar wat voelden we ons welkom toen zij ons voor waren. En al die namen...net als buurman Piet heb ik maar even een plattegrondje gemaakt met daarop wie waar in de zomer woont en  waar diegene dan in de winter woont. En dan Alie...de kwieke overbuurvrouw van 82 uit Leeuwarden. Als buurman Klaas er niet is verzorgt ze, zelfs op haar respectabele leeftijd, gewoon zijn plantjes. En met haar 45km autootje is ze nog zo vrij als een vogel. "Ik gaan niet mear over de grote weg hoor...dat is my te gefaarlyk. Mar ik bin hier somers altyd. En ik hou de boel goed in de gaten. De winters in Erasmus dure my feul te lang. Dus su lang at it ken, bin ik lekker hier". Dat is toch prachtig?

Schulden...Je hebt ze liever kortlopend. Maar buren? Doe mij maar langlopend. Dan weet je in ieder geval wat je aan ze hebt. En ach...mensen kijken en onze fantasieën daar op los laten....Dat doen we wel op het terras en het water, op 2 minuten loopafstand.