Druk

   Je hebt van die dagen...Dan weet je van te voren al: oh mijn hemel. Het wordt druk. Als dat allemaal maar goed komt. Je wilt het niet, maar toch lig je er 's nachts wakker van. En de nachten zijn al zo kort.

Maar dan, bij het ochtendgloren, lacht de hond je tegemoet. En in de bakkerij blijkt de stemming opperbest. Je hebt een leuk gesprek met één van de bakkers, een nieuwbakken vader, die vol trots vertelt over het liedje 'klap-es-in-je-handje-klap-es-in-je-zij-op-je-boze-bolletje-blij-blij-blij', wat zijn zoon van nog geen jaar al herkent en waarbij hij zijn handjes bij het horen ervan op zijn hoofd zet. Maar ook dat het niet altijd meevalt om papa te zijn terwijl je bakker bent en de mama soms 's nachts alleen moet achterlaten terwijl ze een postnatale depressie heeft. Maar het vertrouwen en de eindeloze liefde die hij van zijn kleine jongen krijgt slepen hem er onbewust doorheen en even later krijg ik een filmpje van zijn kanjer. Waarbij het jochie zijn handjes op zijn bolletje zet. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en dat is de eerste nog maar op deze dag waarvan ik dacht dat het een lange zou zijn.

Terug in de winkel was aan mij de taak een gezin te verrassen met een ontbijt. Altijd spannend. Want stel je voor dat ze niet open doen. Of het ontbijt al op hebben. Bij één van de ontbijten was geen tijd doorgegeven, dat was de besteller in Portugal vergeten in de mail te vermelden.  Contact leggen met Portugal ging wat moeizaam, dus dan maar op de gok. Eenmaal aan de deur was het nog muisstil in huis en dus was ik niet te laat. Maar toen werd er niet opengedaan. Stond ik wel bij het juiste huisnummer? Na enig gebons op de ramen werd er uiteindelijk iemand wakker en het ontbijt werd met grote verrassing in ontvangst genomen. Later kreeg ik nog een mailtje uit Portugal: het was precies op tijd en ze hadden er heerlijk van gesmuld. Bedankt voor het meedenken en de goede zorgen. Wat leuk. Alweer een glimlach op mijn gezicht.

Vervolgens mijn normale bezorgrondje met een lach en een traan. Je weet soms meer van de ontvangers van de bestellingen dan je lief is. In goede tijden is dat altijd leuk maar in moeilijke tijden soms lastig. Je wilt het niet moeilijker maken dan het al is, en er ook niet aan voorbij gaan. Een schouderklopje zegt dan meer dan duizend woorden.

Bij de kaasboer was ons broodje van de maand het gesprek van de dag. Omdat het is bedacht door en dus vernoemd is naar een medewerker van de kaasverkopers. Hilarisch natuurlijk, want wie had gedacht dat de bakker dat zou doen? Stiekem moest ik lachen. Ze kenden mij blijkbaar nog niet.

De Haan en Westerhoff had bedacht zijn monteurs te verrassen met een taart vanwege goede bedrijfsresultaten. Dat betekende een rondrit langs alle monteurs in Leeuwarden. Een hele klus maar oh wat leuk. Want niemand had gebak verwacht. En leuke ontmoetingen met oude bekenden. Maar ook spannend. Want zou iedereen wel thuis zijn of bleef ik met taarten zitten? Maar vele glimlachen verder was ik alle taarten kwijt.

Hop...snel naar een bedrijf voor lunch waar ik door de taarten iets te laat aankwam. Maar daar hadden we even over gebeld en toen ik bij de hongerige maagjes aankwam waren ze blij verrast dat ik er toch zo snel al was.

En zo kabbelde de dag voort. Met nog mooie gesprekken met de medewerkers. Leuk om ze iets te leren, gerust te stellen over zorgen die ze hebben of te luisteren naar hun enthousiaste plannen.

Aan het eind van de middag kreeg ik nog een compliment van een bezoeker in de winkel. Dat ik altijd van die leuke columns schrijf. En dat ze het knap vond dat ik altijd maar weer inspiratie heb om iets te schrijven.

Tsja...na zo'n dag als vandaag...is dat echt niet zo moeilijk.
Het was een enerverende en hectische dag maar het liep gesmeerd. En dat allemaal terwijl ik de hele dag op voeten liep met blaren zo groot als een pingpongbal omdat ik zonodig nieuwe schoenen moest. Maar dat is bijzaak en mocht de pret op deze bijzondere dag niet drukken. Dat wakker liggen was dus nergens voor nodig. Zul je altijd zien.