Ja, het mag weer van Rutte. Weliswaar pas op 11 mei, maar wij gaan nu al. Chico en zijn baasjes welteverstaan. Oké, we moeten toegeven, het is wel een privé les. Dus dat kan, coronaproof.
Chico is nu bijna drie en doet het hartstikke goed. Op één dingetje na...hij heeft de neiging te blaffen naar voorbijgangers. Niet als we aan het wandelen zijn, maar als we in de woonkamer zitten. Of in de tuin. Of op de camping. Ook niet naar iedereen, de één staat 'm blijkbaar meer aan dan de ander. Snap ik overigens best. Ik vind de ene buurman ook leuk dan de andere...
We vroegen ons af waar het gedrag vandaan komt. Is het angst? Of waakzaamheid? We wisten het niet, maar leuk is het allerminst. Zitten we gezellig te keuvelen en denken we dat Chico in een diepe slaap is, begint hij ineens vanuit het niets als een malle te blaffen omdat een buurman voorbij loopt. Je kunt je voorstellen wat er dan met je wijntje gebeurt...op de bank dus, in plaats van in de mond. We hebben al menig vlekken moeten verwijderen.
En dus werd het tijd voor actie. We belden juf Selma, bij wie hij drie jaar geleden ook op cursus was. Je bent tenslotte nooit te oud om te leren. Een beetje spannend was het wel, want als je wel eens naar de programma's van Cesar Millan kijkt, dan weet je dat het bijna altijd aan het gedrag van het baasje ligt in plaats van aan de hond...en dat wil je natuurlijk niet horen. Want eerlijk gezegd zit ik er zelf niet op te wachten terug in de schoolbanken te gaan...
Maar goed. Juf Selma wilde filmpjes van zijn geblaf. Nou..die kon ze krijgen. De vlekken wijn maar achterwege gelaten. Zo kon ze observeren wat er gebeurt. Aan de hand daarvan werd de privéles ingepland.
En nu was het dus zover. En natuurlijk! Regen. Hoe kan het ook anders. Het deed me denken aan die puppycursus daar in de groene ster, hartje zomer, een paar jaar geleden. Juf Selma en baasje Lex onder de paraplu. En pup Chico en baasje Greetje maar oefenen, oefenen, oefenen. Tot we steenkoud en zeiknat waren. Geen haar was meer droog. Maar het heeft geholpen, want Chico is een intelligente hond blijkt nu. Op het blaffen na. Maar ook dat krijgen we er uit. Regen of niet.
Gelukkig blijkt het niet zozeer aan de baasjes te liggen, maar meer aan het feit dat onze grote vriend heel nieuwsgierig is, denkt dat alles voor hem bestemd is, en hij niet heeft geleerd dat hij niet overal op hoeft te reageren. Tsja. Hoe simpel kan het zijn.
En dus hebben we nu huiswerk. In iedere broek- en jaszak beloningskoekjes. Want afstraffen mag niet. Nee...wanneer hij afgeleid wordt door een voorbijganger sommeren we hem terug naar zijn mand. Als hij rustig is en volledige aandacht voor ons heeft krijgt hij een beloning. En als het goed is zal hij dan vanzelf snappen dat hij beter niet kan blaffen...net zoals hij ook snapt dat hij bij het commando 'wat kan je dan' moet gaan zitten. En bij 'wat kan je dan nog meer' moet gaan liggen. En bij 'wat doen we dan' de bal los moet laten. Want 'zit', 'lig' en 'los' is wat te simpel voor onze slimme viervoeter..
We zullen zien. De tijd zal het leren. En wij ook. Maar hopelijk niet te veel. Want hij moet natuurlijk wel ons fort blijven bewaken.
Reactie plaatsen
Reacties