Coronamoe

Coronamoe

Ik heb het er wel eens met mijn meiden in de winkel over. En met mijn liefste die als taxichauffeur werkt. En soms denk je dat je spookjes ziet. Of dat het aan jezelf ligt...

Maar toen maakte mijn lieve buurvrouw met een hart van goud een opmerking ergens op de sociale media...'je kunt goed merken dat hoe langer de corona duurt hoe agressiever de mensen worden...'.

Nu vind ik agressief in mijn belevingen nog een iets te groot woord, maar ik kan me wel vinden in haar opmerking. Want ook wij merken dat de lontjes korter worden. En we zijn dus blijkbaar en gelukkig niet de enigen die dat zien.

Wáárom denk ik dan?

Waarom uit je slof schieten als een brood wat je graag wilt hebben toevallig eens is uitverkocht, terwijl dat nooit gebeurt? Heb je enig idee hoe lastig het voor de bakkers is om in te schatten hoeveel brood er precies verkocht wordt? Dat is normaal al lastig, en in deze tijd waarin veel mensen hun structuur kwijt zijn al helemaal. Het verdrietige is dan dat je als verkoopster excuses maakt, begrip toont, probeert uit te leggen hoe het mogelijk is en naar een oplossing probeert te zoeken, terwijl de klant dan zonder nog te luisteren stampvoetend de winkel uitloopt....

Of dat broodje...waarmee de klant terug komt. Want dàt had hij niet besteld! Hij stond er met zijn neus op anderhalve meter afstand bovenop toen ik het smeerde. Maar dàt had hij niet besteld. Oké. Miscommunicatie. Kan gebeuren. Duizendmaal sorry. Hoe kunnen we het oplossen? En terwijl je oplossingen aandraagt luistert hij al niet meer en loopt schoorvoetend weg...

Machteloos...dat is wat je dan voelt. Anders kan ik het niet omschrijven. Want voor elke klant doe je knijterhard je best.

Soms denk ik wel eens dat men niet half in de gaten heeft hoe hard een gemiddelde ondernemer momenteel ploetert om te kunnen voortbestaan. Hoe hard hij zijn best doet om een persoonlijke noot aan een bestelling mee te geven. Hoe hij vrijwilligers inzet om alles overal op tijd te krijgen. Hoe hij extraatjes bij de bestelling doet voor een geluksmomentje in deze rottige tijd, terwijl ook hij op de kleintjes moet letten om te kunnen overleven. Hoe hij ervoor probeert te zorgen dat er straks geen kaalslag in het bedrijfsleven en de winkelstraten ontstaat.

Is het dan nodig om uit het niets uit je slof te schieten, zonder er aan voorbij te gaan dat die ondernemer samen met zijn medewerkers dag in dag uit keihard zijn best doet? Sta je er wel eens bij stil dat zij ook dagelijks risico lopen om er maar voor jou te staan?

Natuurlijk zijn er ook mensen die wèl zien wat we doen. Zoals trouwe klanten die jaar in jaar uit dagelijks of wekelijks gewoon hun broodje halen, en dan vragen hoe het met òns gaat. Zoals klanten die een kaartje sturen, als dank voor de goede service en de persoonlijke noot, ondanks corona. Zoals hen die nu geen koffie bij ons kunnen drinken maar toch af en toe even gedag komen zeggen, omdat ze ons missen. Gelukkig zijn zij in de overhand en dat sterkt ons in het feit dat we het heus goed doen.

Maar toch...die enkele uitbarsting van een enkele klant laat me niet los. Het liefst stel ik iedereen tevreden en bedenk ik overal een oplossing voor. Want daarvoor sta ik keihard en met plezier te ploeteren. Niet voor onnodige, onaardige sloffen die uitschieten.

En zeker, ik snap best dat we corona allemaal zat zijn. Maar we hebben er voorlopig nog wel even mee te dealen. Dus laten we juist daarom een beetje extra lief en begripvol naar elkaar zijn. Deal or no deal?