Rondje met het hondje

Rondje met het hondje

   5.04…ik hoor gerommel in de kamer naast mij. Even later…noknok…een natte neus tegen de slaapkamerdeur…'nee…alsjeblieft grote vriend…nog even wachten…ik heb vakantie en kan uitslapen'…maar het zit er niet in. Chico laat met zijn gejammer weten dat het de hoogste tijd is. Tenslotte is het al ruim een uur later dan normaal, als we gewoon aan het werk zijn. 

Ik open de deur en daar is ie. Vragend kijkt ie mij aan en zijn staart kwispelt van oor tot oor. Dan ziet hij het grote bed, springt erop en nestelt zich lekker op de deken bij mijn voeten. Nou…vooruit! Heel even dan. Zijn 'guilty pleasure': op bed liggen, zo ongeveer het enige wat hij eigenlijk niet mag bij ons in huis. Ach…hij heeft tenslotte ook vakantie toch? Al voelt hij dat misschien anders omdat hij de hele dag bezig wordt gehouden waar hij normaliter de hele dag rust heeft. We dachten dat het niet zo’n knuffel hond was, maar niets blijkt minder waar. ’s Avonds zoekt hij rond 20.00 zelf zijn hondenbed al op en valt hij in een diepe slaap. 

Maar zover is het nog niet. Want eerst moeten we eruit. Tijd voor het ochtend rondje met het hondje. Baasje is inmiddels ook zover. Eten slaan we over, dat doen we straks wel. Eerst de wereld van de verrassingen in! Als je namelijk zo vroeg bent als wij, dan beleef je nog eens wat! 

Het eerste wat we tegenkomen als we de deur uit stappen is een levensgrote zwaan! Gewoon, voor ons tuinhekje. Maar dat had papa zwaan niet verwacht. In rap tempo verdwijnt hij in de sloot, bij mama zwaan en hun kroost. Een schitterend tafereel. 

We zetten koers naar de haven. Stiekem via het pad wat sinds twee jaar verboden toegang is. Maar ach…wie doet ons wat? De weg is niet versperd en de eigenaar van het erf ligt toch nog op één oor. En het poept daar nou éénmaal lekker. Baasje ruimt het toch wel op. 

Opgelucht kunnen we de ronde vervolgen…want in de haven is de zonsopkomst altijd zo mooi dus daar moeten we natuurlijk foto’s maken. Maar dan! De schrik van ons leven! En niet alleen die van ons…! Plotseling duikt een naakte man voor ons op. Ja werkelijk! Wat moet je daar nou mee?? Hij had natuurlijk geen zin om op dit uur van de dag naar het toiletgebouw te lopen en vond het blijkbaar een goed plan zijn slurf even over de railing van de boot te hangen…nou…we denken dat hij daar wel op terugkomt nu hij de boot schoon moest maken door zijn eigen vervuiling. Hij weet niet waar hij moet kijken en hoe snel hij binnen moet komen. 

We vervolgen onze weg door het natuurgebied de Alde Feanen. Het is niet te omschrijven hoe het voelt als je daar ’s ochtends rond een uur of zes, in je eentje, met aan je zijde je trouwe viervoeter loopt. Sluit je ogen eens en probeer het je voor te stellen: het natte gras van de ochtenddauw kriebelt aan je blote benen. Je hoort het gehijg van je hond en ziet geen mens. Je ruikt de geur van vers gemaaid gras en ziet de zon opkomen. Spinnen zijn druk in de weer, eenden en andere vogels verkennen met hun jongen de omgeving buiten de plassen. Opeens sta je oog in oog met een ree. Hij schrikt en draaft weg het landschap in…de torenvalk pikt ondertussen een muisje uit het veld…je hond kijkt je vol verlangen aan of hij een koekje mag. Natuurlijk mag dat. Dan haal ik even twee warme croissantjes bij Hindrik en Anje van de plaatselijke winkel. 

En terwijl we verder lopen begint het een beetje te druppen…we worden getrakteerd op nog zo’n mooi verschijnsel van moeder natuur: de regenboog. We lopen langs het mooie boerderijtje aan de haven met de drie grote en twee mini lama’s. Vooral de kleintjes zijn blij ons te zien en komen in draf op ons toegerend. Aan de andere kant van de sloot spelen twee kittens onder het toeziend oog van hun moeder. Ze huppelen en ontdekken de wereld met als veilige schuilplaats een geparkeerde auto. Als we een stapje dichterbij komen om de voorstelling beter te kunnen aanschouwen zet moeder de poes meteen een hoge rug en dikke staart op: 'wegwezen jullie! Blijf van mijn kroost af'. 

We zijn bijna terug bij de camping. Daar is een veld met koeien. Ze schuilen voor de regendruppels en Chico schrikt van hen…hij schiet los uit de riem en rent de camping op…als een dolle draaft ie over de velden. Zelfs na zo’n lange wandeling zit er blijkbaar nog genoeg energie in en dat moet er even uit. Een gast van de camping komt nog half in slaap uit het toiletgebouw en schrikt natuurlijk. Maar Chico tot rust manen heeft dan geen enkel nut…hij moet gewoon uitrazen en dat duurt nooit zo lang. We rennen nog achter een konijntje aan, maar daarvan kan Chico nooit winnen. En ook de ooievaar die bij de kampwinkel op het terras loopt is sneller dan hij. 

Moe maar voldaan komen we terug bij de caravan. Zijn brokjes staan inmiddels voor hem klaar en met een vol buikje zoekt Chico zijn hondenbed weer op. En ik het grote mensenbed waar Lex zijn grote arm op mij wacht. 

Vroeg op staan…vervelend hė?