Soap

  Zo. Het zit erop. De vakantieperiode voor regio Noord. Zes weken waarin alles anders dan anders is. Het lijkt zo lang, zes hele weken. Anderhalve maand. 42 dagen en 1008 uren. Maar oh, oh, oh…wat gaat het snel voorbij.

En dat is maar goed ook. Want dan blijft het tenminste leuk. Altijd vakantie hebben zou op den duur gewoon worden en dus niet meer bijzonder leukl. En altijd extra hard moeten werken omdat je collega’s op vakantie zijn hou je echt niet lang vol.

Bij ons is het altijd zo dat van de schoolvakantie ik de eerste drie weken op vakantie ben. Daarna volgen drie weken voor mijn compagnon. Zo kan het bedrijf gewoon door draaien. Prettig geregeld!

Betekent wel dat wanneer één van ons er niet is, de ander er extra taken bij krijgt. En dus zit ik de laatste drie weken van de zomer altijd op de weg in plaats van in de winkel.

Dus nooit eens uit de band schieten op een warme zomeravond, want wel veilig achter het stuur. Leuke ontmoetingen met klanten die ik normaal gesproken alleen maar aan de telefoon heb of via de mail 'spreek'. ’s Ochtends vroeg reeën en de mooiste zonsopkomsten spotten. Lol met brugwachters en brugwachterspam op Facebook; je moet toch iets te doen hebben als je voor de openstaande brug staat te wachten die honderden bootjes door laat gaan. Om te genieten van onze prachtige stad. Want dàt is Leeuwarden. Dat zie je in de winkel niet, maar op de weg, tijdens de bezorging wel. En al hoe leuk die toeristen ook zijn, en hoe blij ik ook met ze ben omdat ze ons natuurlijk omzet opleveren….soms kan ik ze ook wel even een schop onder de komt geven. Want ze kijken niet op of om, behalve naar hun gsm en de mooie Leeuwarder geveltjes. Ondertussen het verkeer ophoudend omdat ik er met mijn grote bedrijfsauto niet door kan. En die bezorgbus…die is hagelnieuw. De eerste keer dat ik er in reed was de dag na mijn vakantie. Dus dan snap je wel….extra voorzichtig rijden en de auto je nog eigen maken.

Maar ook: werken in de zinderende hitte. Zolang als ik bakkersdochter ben kan ik me niet herinneren dat we dit ooit eerder mee hebben gemaakt. Koelingen konden de hitte niet aan, gebak smolt waar je bij stond en belegde broodjes werden in de koelcel die we daarvoor opnieuw ingericht hadden bereid. Je kwam onder de douche vandaan en kon er meteen wel weer onder stappen en na een kwartier kon je je kleding uitwringen, maar niet van de regen. Wat moesten we zonder zeep en deodorant. Hartverwarmende berichten van velen om ons heen; of we het nog vol konden houden. Of het nog te doen was. Maar that’s not the question….je moet door. Je gáát door. En natuurlijk lukt dat. Maar hoe? Daar hebben we het niet over.

Om ook even bij stil te staan: Corona was ook nog aanwezig. En misschien was dat dit jaar wel ons geluk. Want waar er eigenlijk ieder jaar wel eens iemand ziek is tijdens de vakantie (wat je er dan allerminst bij kunt hebben), scharrelden we er dit jaar zonder obstakels van dien aard mooi door heen. Dat is het voordeel van afstand houden en geen handen schudden: naast het voorkomen van covid-19-besmetting word je ook niet met andere virussen in aanraking gebracht.

Maar nu is het voorbij. Tijd voor ritme en regelmaat. Terug naar het normale. Naar mijn vrienden in de winkel. Naar normale temperaturen. Naar tijd om weer te sporten. Tijd voor ons buitenverblijf, voor onze grote vriend Chico en voor elkaar.

Het waren zes bijzondere weken dit jaar: met corona, een treurige gebeurtenis in privé sfeer tussen alle bedrijven door, een fantastisch avontuur met Chico op de Sup en de langste hittegolf ooit. Het was net of leefden we in een soap. Het was leuk en soms pittig en vraag niet hoe, maar we hebben het met zijn allen gered en daar ben ik best een beetje trots op.

Morgen is het maandag. Geen vakantie meer. En als de weerprofeten het bij het juiste eind hebben, wordt het eindelijk ietsje koeler. Ik vind het heerlijk. En dan bespaar ik me ook nog eens wat soap!

X