Ziek

    En dan…meldt een medewerkster zich ziek. Je hield al een hele tijd je vingers crossed. Want het allerliefste heb je nooit zieken. Maar helaas. Het gebeurt. Op maandagmorgen. Hmm. 

Ziek zijn is voor niemand leuk. In de allereerste plaats niet voor de zieke zelf. Het is gewoonweg stom. Je voelt je belabberd en het rottige is in het geval van de zieke dat diegene zich ziek moet melden met alle gevolgen van dien voor de baas en de collega’s die de ziekte-uren op moeten vullen. Schuldgevoelens vieren hoogtij.

In de tweede plaats niet voor de baas. Zieke medewerkers kosten altijd extra geld, ook al ben je ervoor verzekerd. Het kost ook incasseringsvermogen. Want je wilt de zieke medewerker geen schuldgevoel geven, en snel tot een oplossing zien te komen voor de gaten die ontstaan in je planning. Je moet privé schakelen. Want je zult zelf nog meer moeten werken dan je al deed en dus schiet je privéleven er grotendeels bij in. Net als je sociale leven. Er zitten helaas maar 24 uren in een dag en dus geen tijd meer voor sport, al je geplande uitjes afzeggen en nog meer op tijd naar bed voor de broodnodige slaap. Verder moet je het ziekteverzuim regelen…maar hoe moet dat ook alweer? Want wij prijzen ons gelukkig met een laag ziekteverzuim en doen dat dus niet zo vaak. Je moet tijd steken in de verzuimbegeleiding en ondertussen proberen contact te houden met de zieke, terwijl je het al extra druk hebt omdat diegene er niet is en daar dus eigenlijk geen tijd voor hebt.

Maar ook voor de collega’s is het niet leuk. Er wordt min of meer van hen verwacht dat ze net als jij ook extra gaan werken, maar sommige uren kunnen simpelweg niet opgevuld worden en dus wordt de werkdruk hoger.

Zeker in tijden van corona is ziek personeel ongelofelijk vervelend. Voor iedereen. Want om de kosten zo laag mogelijk te houden vanwege een lagere omzet heb je zo weinig mogelijk mensen in dienst. En dus minder poppetjes on problemen op te lossen. Iedereen loopt op zijn tenen en de lontjes zijn kort. Bij jou. Bij je medewerkers. Maar we moeten door. En we gáán door. Met een lach en een traan. Al is het maar voor onze zieke collega. Want die voelt zich er al rottig genoeg onder. En al hoe lastig het ook is, deze hele grote bijl hakken we samen. Zo goed en zo kwaad als het kan. En dan zien we door onze tranen in een -ik weet het even niet meer momentje- heen hoe sterk we samen zijn!