Het is 2020 en dit jaar zal voor eeuwig de boeken in gaan als het jaar van Covid19. Zoals ieder jaar schrijven we geschiedenis, maar 2020 zal door niemand snel vergeten worden. Net zoals we hier in Leeuwarden de reuzen onlosmakelijk aan 2018 koppelen.
De reuzen…weet jij het nog? Het was een sprookje. Ze liepen door onze eigen stad, en we waren net klein duimpje. Het voelde of waren we één van de personages in het voorleesboek.
Nog geen twee jaar later is het corona wat ons bezig houdt. Ineens dragen we allemaal mondkapjes. Bij het zien van al die mensen-met-kapjes-op om mij heen heb ik net het gevoel of ik in een slechte film speel.
Ik zie velen om mij heen worstelen met dat gevaarte. Want of hij is te groot, of hij is veel te klein. Hoe blijft ie fatsoenlijk zitten als je een flinke onderkin hebt? Of hele kleine oortjes? En flinke mooie oorbellen zijn ineens een hang in de weg. Sommige medelanders moeten bijna schreeuwen om zich een beetje verstaanbaar te kunnen maken met als gevolg dat hun kapje vol fliebers zit. Normaal gesproken heb je het niet zo in de gaten, maar nu je de lippen van je gesprekspartner niet kunt zien ontdek je eigenlijk hoe vaak je lipleest. Nu dus even niet en hierdoor blijkt dat de ander een stuk minder goed te verstaan is. Bij de ene winkel of openbare ruimte moet je verplicht een kapje op, bij de andere niet. Ehmmm…wat zal ik doen? Wel of niet op? Of ben ik nou mijn mondkapje vergeten mee te nemen? Sta ik in het zwembad, met alleen een dun lapje zwemstof om mijn lijf, moet ik een mondkapje op. Begrijp me niet verkeerd, ik snap de gedachte erachter, maar het voelt wel super ongemakkelijk. En dan heb ik ook nog eens een bril. Wat een gedonder. Want het is met een mondkapje op continue mistig. Kan ik m’n bril wel afzetten om de mist te voorkomen, maar zonder bril zie ik even weinig als met bril in de mist.
Ik zie de meest originele en mooie kapjes voorbij komen. Want als we er dan toch één op moeten, laten we dan maar meteen een leuke doen. Of één die matcht bij de rest van onze kleding. Maar hoe mooi ook…de meeste kapjes zitten gewoon niet lekker. Hangen in de weg als we neus willen peuteren of even aan onze tong willen likken om een bladzijde van een boek om te slaan. We kriebelen en wassen ons een slag in de rondte met die dingen.
Maar goed, het spreekwoord luidt: ' alles went, behalve een vent’ en ik moet toegeven…ook het mondkapje went. Je leert er mee omgaan. De film waarin ik in het begin dacht te spelen blijkt gewoon realiteit te zijn geworden.
En ach…er zullen vast ook mensen zijn die juist alleen maar voordelen van het kapje zien. Want iemand die bijvoorbeeld een slecht gebit heeft en daar jarenlang mee heeft geworsteld kan nu ongegeneerd glimlachen van oor tot oor! Zo is het dan maar wel mooi en dat is ook wat waard.
Stay safe, op naar een coronavrije toekomst!
Reactie plaatsen
Reacties