En dan is het opeens bijna februari….
De eerste narcissen zijn gekocht en fleuren mijn huis op. De dagen lengen weer en het zondagse ochtendrondje met het hondje eindigt met de zonsopkomst.
Vandaag een jaar geleden ging Wuhan in lockdown. Wie had toen kunnen voorspellen wat we nu weten? Wie had kunnen voorkomen dat het zo’n impact op de hele wereld zou hebben?
Ik denk niemand. We kunnen wel met een vinger wijzen naar Jan en alleman, maar wat heeft het voor zin? Wat levert het op?
Liever kijk ik naar hoe bijzonder het was. Hoe we geschiedenis schreven. En hoe we probeerden iets te maken waar bijna niets van te maken viel. Want hoe kun je positief terug kijken naar het feit dat dierbaren je ontvallen zijn?
Misschien door te relativeren. Geliefden zullen ons altijd ontvallen, Covid-19 of niet. Gebeurt het niet vandaag, dan wel morgen of over tien jaar. Kijk naar de herinneringen en hou je vast aan wat je in je hart bewaart. Alleen dan kun je zelf overleven.
Leef! En geef!
Voor de bakkerij was 2020 een leerzaam jaar. We zijn ons erg bewust van het feit dat we geluk hebben: we mogen gewoon werken, houden ritme, zijn voor velen het ‘uitje’ van de dag. En dat is waardevol. Van winkel werden we ineens ook voor een deel postorderbedrijf. Maar dan wel een greetje.frl en geen bol.com. Daar waar we kunnen geven we een persoonlijke noot mee en dat kost wat meer moeite maar wordt enorm gewaardeerd. En daar word ik blij van.
Verdrietig word ik van berichten op Social media van sommige collega’s. We leven in een vrij land, en je mag alles plaatsten op de socials, maar ik lees met pijn in mijn hart de berichten van ondernemers over hoe goed ze het wel niet doen in Coronatijd. Ik besef mij dat er ook collega’s zijn die dat lezen en dat maar wàt graag zouden willen schrijven. Maar hun omzet is geminimaliseerd tot nul en ze kunnen er niets aan doen. Het laatste waar je dan op zit te wachten is dat soort posts onder ogen zien.
Ik krijg vaak de vraag of ik het niet zat ben, dat hele corona. En of ik het ook zo saai vindt. Natuurlijk, corona moet de wereld uit, want ziek zijn wil niemand. Maar verder…ik ga er mee om. Ik probeer er uit te halen wat er in zit en deze bizarre tijd een beetje leuker te maken. Door een verrasinkje bij die bestelling, door een spelletje in de zwemapp, door een coronaproof bezoekje aan de oude buurvrouw, door een weekendje weg in een natuurhuisje en door een kaartje per post voor iemand die het nodig heeft.
Narcissen….ze herinneren mij aan pake en beppe op de boerderij. Genoeg ellende doorstaan maar altijd bleven ze de mooie kanten van het leven zien. Laat hen net als voor mij een voorbeeld voor velen zijn.
Koop een narcis….geef hem water en zijn koppie gaat omhoog staan. Kop ervoor, en leef!
X
Reactie plaatsen
Reacties