En dan is het opeens zomervakantie. Die was er zomaar. Ook al had je die al gepland. Tsja…die relatiebreuk had je helaas niet helemaal voorzien. En nu? Alle plannen maar overboord gooien? Geld over de balk smijten wat je straks zo hard nodig hebt? Gewoon maar doorwerken terwijl je je rust meer dan nodig hebt? Niet mijn idee. Geen goed plan. En dus….gewoon gaan. Samen. Maar hoe doe je dat? Bij vakantieliefdes is het meestal andersom: na een heerlijke verliefde vakantie strandt de relatie en is het over en uit. Prima. Kat in ’t bakkie. Maar hoe doe je dat in vredesnaam andersom? Met elkaar op vakantie gaan terwijl de relatiebreuk al voor de vakantie een feit is?
We besluiten het erop te gokken. Uiteindelijk wonen we ook nog steeds samen in één huis en daar slaan we elkaar de tent ook niet uit. Bovendien: Earnewâld is vlakbij, mocht het op een drama uitlopen dan kan één van beide zo naar huis. En, ook niet geheel onbelangrijk: we hebben besloten dat de caravan gezamenlijk bezit blijft omdat we er beide graag komen, het al snel duidelijk was dat we de komende jaren toch niet in dezelfde periode vakantie hebben, en we ons hier beide ook uitstekend alleen kunnen vermaken.
Dus zo geschiedde, en vierden we samen vakantie, in Earnewâld. Met na de vakantie de scheiding (ik vind dat zo’n naar woord) in ons kielzog. Al wisten alleen wij, mijn ouders en onze collega’s dat. We deelden dus een geheimpje.
Dat was eigenlijk wel zo lekker. Want nu hoefden we het er niet steeds over te hebben. En dat is ook wel eens fijn, want uiteindelijk heb je vakantie natuurlijk om tot rust te komen, zowel privé als op werkgebied. Maar helemaal vergeten kun je dat wat komen gaat natuurlijk niet.
Gelukkig kunnen we er goed over praten. Hebben we elk onze dipjes en gaat alles verder in goede harmonie. We maken samen plannen voor apart, we genieten van wat nog is en doen dat alles met een lach en een traan. Het is net of zijn we wat meer vergevingsgezind. Want waar we ons normaal aan de ander ergeren, denken we nu blijkbaar ongemerkt: ach…laat maar. Nog even…. We ontdekken opeens ook de verschillen tussen ons twee…want ongemerkt trekt een ieder wat meer zijn eigen plan. Tenslotte doen we over een jaar ook waar we zelf zin in hebben als we hier alleen zitten. Kunnen we dat nu mooi even uitproberen. En als we er niet uit komen hebben we nu nog iemand om op terug te vallen. Samen zijn we aan het dagdromen. Over hoe onze nieuwe huizen er straks uit zien. We sparren met elkaar over de beste inrichting voor een ieder en over wie wat mee neemt uit ons huidige huis naar ons nieuwe hutje.
Vrienden worden uitgenodigd. Nietsvermoedend komen ze langs, zin in een leuke dag op de camping maar met een illusie armer naar huis gaande omdat we ze het vre-se-lij-ke nieuws verteld hebben. Maar ja…om dat nou via Whatsapp te doen….dat is in onze ogen ook geen optie. Nadat de visite is vertrokken is het tijd om te koken. En ja…ook dat wordt uitgebreid besproken. Vooral over het lekkers wat we straks wel gaan eten maar nu niet omdat de ander het niet lust. Of waar de boodschappen gedaan zullen worden. Maar ja…waar nu bij ons de regel geldt: de ene kookt de ander wast af, moeten we het straks beide zelf doen. Dat is nou weer jammer. Tenzij er natuurlijk een nieuwe ‘lover’ in het spel komt. Want ja….die mogelijkheid bestaat. Natuurlijk hebben we gekscherend al iemand voor de ander op het oog en daar plagen we elkaar voortdurend mee. Maar niet te gek, straks denken we nog met weemoed terug aan de ander en z’n fratsen! Want al bedenken we voor elkaar een Tinder-profiel…niemand is perfect.
En zo werd het eigenlijk een hele leuke vakantie. Relaxed, met een lach en een traan. Met een nieuwe toekomst in het verschiet en een verleden wat we koesteren.
Want al hoe jammer, klote en verdrietig het ook is, zoals het spreekwoord zegt: ‘Aan alles komt een einde; met geduld komt alles terecht'
Augustus 2021
Reactie plaatsen
Reacties