Inmiddels woon ik alweer enige tijd op mezelf. Nou ja…al die jaren hiervoor woonde ik natuurlijk ook op mezelf maar was ik niet volledig op mezelf aangewezen. Dus nu was het net een beetje of ging ik weer ‘uit huis’.
Toch voelde het compleet anders dan toen ik het ouderlijk huis verliet; toen was ik vol zelfvertrouwen dat ik mezelf kon redden, nu vol onzekerheid over of ik nog wel wist hoe het moest, alleen wonen.
Het viel niet mee, die eerste twee weken….de eerste nacht alleen…in een groot leeg bed, met een hond die er niets van snapte, en in een huis wat rook naar verf en nieuwigheid.
Ik was op zoek naar een theezakje en vond de juspoeder achter de keukenkastdeur. Ik zag iets op tv en wilde er iets over zeggen maar niemand die luisterde. De hond kon zijn draai niet vinden en de inrichting was me niet naar de zin. De kookplaat werkte niet en toen ie het éénmaal deed, werkte hij zo goed dat het brandalarm afging en ik niet wist hoe ik dat uit moest krijgen. Kwam dit ooit goed?
En dan…hoe gingen hij en ik met elkaar om nu we opeens heel echt niet meer elkaars geliefden waren? Je wilt niet te veel contact maar ook niet te weinig. Hoe pakten we de zorg voor onze grote vriend aan? Hoe deal je met het feit dat samen opeens apart is en je niet meer alles van elkaar weet?
Loslaten is laten gaan wat er was, accepteren wat er is en omarmen wat er komt…
En dus, na al die tranen de kop ervoor. Accepteren dat je alleen verder moet en vertrouwen hebben in jezelf.
En het is een waarheid als een koe…waar deuren sluiten gaan nieuwe deuren open.
Mijn huis is inmiddels gewoon mijn thuis. Achter de keukenkastdeur vind ik inderdaad dat lekkere flesje wijn. Chico ziet dat ik de rust heb gevonden en dus is hij ook super relaxed en komt heerlijk bij me knuffelen. We zijn beste maatjes geworden. De kookplaat doet zijn werk en helpt mij de lekkerste gerechten te maken. Er ontstaan vriendschappen uit onverwachte hoek die me erg dierbaar zijn en waar ik van geniet.
En hij en ik….we hebben moeten zoeken…naar een weg om met elkaar om te gaan. Dat had van alle nieuwigheden misschien nog wel het meeste tijd nodig. Maar we gunnen elkaar het geluk….en beginnen beide aan een nieuw avontuur…zonder met afschuw terug te kijken naar wat was en niet zo mocht zijn.
Het is goed zo. Ik zit lekker in mijn vel, en dat had ik een jaar geleden, toen de breuk een feit was, nooit gedacht.
Laat de nieuwe deuren maar open gaan…ik doe het slot eraf…
Reactie plaatsen
Reacties