We moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan!
Wie kent het liedje van Herman van veen niet?
Als je jong bent ga je onbezorgd door het leven….maar als je ouder wordt val je wel eens…er komen struikelblokken op de weg en je leert opstaan en weer door gaan.
Zo is het ook met de liefde… Als je mazzel hebt struikel je nooit maar voor de meesten onder ons gaat die vlieger niet op.
Onlangs maakte ik zelf een beste val…en dat deed best zeer. Maar blijven liggen verzacht de pijn niet…dus opstaan was het devies. De wond moest met rust helen. En nu dat eenmaal gelukt is, is het tijd om door te gaan.
Want wat wil ik? De rest van mijn leven alleen blijven? Of liever toch weer iemand naast me? Ik vermaak mezelf prima alleen maar zou het toch wel fijn vinden als er iemand met mij mee loopt.
En dat betekent werk aan de winkel. Want achter de geraniums kom je niemand tegen.
En dus raakte ik aan het daten. Ik kon wat leren van de meiden die bij mij werken, want waar wij vroeger onze hunks in de kroeg of op de Nieuwestad vonden, doet de jeugd van tegenwoordig dat gewoon online: snapshat, insta en tal van datingapps waarvan ik het bestaan niet wist.
Hoe dan ook, mijn datingsavonturen kan ik met hartenlust delen met mijn toppers in de winkel.
Nou…en het is me elke keer wat. Er is altijd wel wat. De eerste keer had de date niet goed de afspraak opgevolgd. En dus was ik er wel maar hij niet. En toen we elkaar eenmaal in de smiezen hadden vloog ie me om mijn hals net of was ik tien jaar naar Amerika geweest en kon ie me eindelijk weer in zijn armen sluiten. Missie mislukt.
Date 2 moest ik nogal wat moeite voor doen. Verlegen jongen, pikte weinig signalen op, eerste poging tot contact mislukte, 2e poging slaagde. Ik kende hem van de winkel. Wist wel iets maar ook eigenlijk niets van hem. Het kwam tot een date en we hielden het wel drie uren vol..maar ik heb er een week buikpijn van gehad. Wat als er stiltes vallen? Waar moeten we het over hebben? We zouden een drankje en een hapje doen, maar dat hapje kreeg ik thuis pas. Date was gewoon een beetje onhandig. Nog nooit een relatie gehad, dus hij wist gewoon niet zo goed hoe het moest. We probeerden nog wel iets qua appen maar het moest ver weg komen. Werd het trekken aan een dood paard? Totdat hij na een tijdje appen, zomaar uit het niets, mij mee vroeg op een citytrip. Na een date van drie uren en een beetje geapp…Nu ben ik snel ergens voor te porren, maar dit vond ik toch een beetje te gek….
Ik begon het daten al bijna niet meer leuk te vinden..wat een gedoe allemaal
Maar toen…date 3. Nog nooit gezien maar we appten al een week of 6. Dus het moest er maar eens van komen…wandelen en aansluitend lunchen.
Verbazingwekkend genoeg had ik er weinig tot geen stress van…ik keek naar mate de tijd vorderde steeds meer naar de date uit. Ik had hem niet eerder gezien of gesproken en toch had ik het gevoel of ging ik op stap met een bekende…en ik wilde er natuurlijk opperbest uit zien...maar toen begon de ellende…
Zaterdagmiddag toch maar even snel nog passende kleding scoren...eenmaal thuis had ik toen opeens 2 geschikte setjes en ontstond er keuzestress. Eigenlijk moesten de vingernagels ook maar even in de lak...daar hadden we zondagochtend geen tijd voor en dus zaterdagavond druk in de weer met de lakjes. De volgende ochtend werd ik wakker en je raad het al….alle lak beschadigd! Potverdorie!
Toch nog weer een haastklus want toen moest de lak eraf en weer nieuwe erop...Chico moest er natuurlijk nog 2 keer uit..Ik zag het toilet wel 4 keer vanwege buikkramp….en weer hetzelfde…wat moet ik zeggen, waar gaan we het over hebben en als het maar leuk is want straks is daardoor ons leuke contact via de app ook voorbij…
Maar zoals altijd natuurlijk op tijd op de plaats delict. Date was er stipt op tijd en dus aan de wandel. Opeens viel alle stress weg. Wat een leuke man. Zowel van buiten als van binnen….de middag vloog voorbij…We wandelden al met al een dikke 12 kilometer op voor mij bekend terrein op een prachtige zonovergoten lentedag en het was geen moment ongemakkelijk. Bij het afscheid dacht ik alleen maar….deze moet ik niet laten lopen….wat een leukerd.
Hoteldebotel reed ik naar de camping in de hoop daar een medecampingbewoner te treffen om mijn verliefdheid mee te delen. En dat lukte. De oude buurvrouw van 95 was er en had zonder dat ik ook maar iets had gezegd door wat er aan de hand was.
Maar hoe nu verder? Er kwam een vervolgdate en natuurlijk appten we tussendoor…De 2e date was anderhalve week later en ik was nerveuzer dan ooit..dus het kon nog erger dan bij een eerste date…waarom? Omdat ik nu wist hoe leuk hij was en ik doodsbenauwd zou zijn dat hij mij niet leuk genoeg zou vinden.
Daten….ik was er helemaal klaar mee. Wat een stress en ik was juist op zoek naar geluk in plaats van stress. Maar om ergens te komen moet je soms hobbels nemen die lastig zijn. Om van het mooiste uitzicht te kunnen genieten moet je soms bergen beklimmen…
En dat is me gelukt….want na date 2 volgde date 3 en 4 en 5….en….inmiddels zonder stress.
Het daten met alle stress van dien kan ik achter me laten. En wie had dat gedacht, dat het me zou lukken iemand te vinden die weer naast mij loopt? Ik beleefde avonturen zonder bergen te beklimmen, met haaien te zwemmen of te bungeejumpen. Maar door iets van mezelf te laten zien aan wie ik tegen kwam op mijn pad…en door me kwetsbaar op te stellen kreeg ik er een prachtig cadeau voor terug! ❤️
Reactie plaatsen
Reacties