Je kent het wel, of misschien moet je heel diep graven en weet je het niet meer precies, maar je bent verliefd en wilt elkaar vaak zien en alleen maar leuke dingen met elkaar doen. Als je jong bent is dat vaak niet zo ingewikkeld en gaat dat veelal heel spontaan, als je wat ouder bent en beide met randzaken rekening dient te houden is dat soms een heel geregel. Er zijn kinderen, huisdieren en drukke banen in het spel waardoor het vaak een lastige puzzel is om elkaar te kunnen zien. En dus grijp je elk moment dat het wel lukt met beide handen aan. En zo kon het gebeuren dat er opeens een lang weekend van wel 4 dagen was waarbij mijn nieuwbakken liefde en ik bij elkaar konden zijn.
Inmiddels stonden er genoeg leuke activiteiten op onze to-do -list en dus boekten we iets leuks aan het Noordzeestrand. Zonder kinderen, zonder hond. Alleen wij samen. Weken keken we er naar uit. Just de two of us.
Maar toen kwamen de troubles. Want waar ik had gedacht dat ik een chauffeur had, kwam de beoogd chauffeur met het plan zich te laten rijden…oké. Nou…ook prima. Ik heb een rijbewijs…ik heb een autootje…navigatie op mijn gsm…dus ik kon dat. En ik liet me zeker niet kennen. Het afgelopen jaar had ik per slot van rekening al ontdekt dat ik zelf meer kon dan ik dacht. Dus ik deed net of was het de normaalste zaak van de wereld. Maar ondertussen vond ik het doodeng…want wat zou hij van mijn rijgedrag vinden? Waar zou hij op letten? Kon ik mijn aandacht wel bij de weg houden en zou ik niet verdwalen? Maar ik zette mijn beste beentje voor: voor beide een flesje water in de auto, pepermuntjes paraat en niet te vergeten sultana’s bij de hand. Het zou hem aan niets ontbreken.
Alles was tot in de puntjes geregeld, ook op mijn werk. Want ik moest er wel een vrije dag voor opnemen. Dat is ieder jaar zo, met Pinksteren en Hemelvaart hebben mijn broer en ik een extra vrije dag, daar werken we hard genoeg voor. Normaal levert dat weinig problemen op, maar in deze tijden van personeelstekort en ziekte is dat een ander verhaal dus ik was blij dat het gelukt was. Alleen had ik wellicht iets te vroeg gejuicht want een paar dagen voor vertrek meldde zich een medewerker ziek….het zou toch niet….en dus heit en mem en zus in het spier, zodat wij toch op pad konden….wat moest ik zonder hun!
Maar toen…mijn lief werd ziek. Uitgerekend ons eerste lange weekend samen. Het zou toch niet waar zijn. Maar ook hij liet zich niet kennen. En ziek of niet…we gingen gewoon…een tas aspirines en ibuprofen mee...niets of niemand zou ons dit lang verwachte weekend ontnemen. Het zou een ultieme test worden….4 hele dagen bij elkaar op de lip. Zou dat goed gaan? Zouden er irritaties ontstaan? Zou het gezellig en relaxed blijven?
Maar eerst was er natuurlijk de inpakstress…want wat moest er mee in de koffer? De weersvoorspelling was van: het kan vriezen het kan dooien en dus er moest van alles wat in de koffer. En tijdens zo’n weekend wil je er als vrouw natuurlijk op haar mooist uitzien voor je nieuwbakken liefde. Zowel onder als boven de lakens.
Toen ook dat allemaal gelukt was gingen we op pad naar voor mij onbekende bestemming. Want welk hotel of b&b was geboekt bleef een verrassing. De reis verliep voorspoedig en zonder al te veel commentaar op mijn rijgedrag. Dat was ook niet zo moeilijk want mijn vlam was veel te ziek zich daar mee bezig te houden.
Het logeeradres was prachtig en goed verzorgd. We leerden elkaar beter kennen door kennis te maken met elkaars eetgedrag, toiletgedrag en slaapgedrag. Het bleek dat we dezelfde dingen leuk vinden, maar helaas kon het hier en daar niet uitgevoerd worden vanwege de lichamelijke toestand van mijn kamergenoot. Maar goed. Hij was tenminste wel mee. En gezellig was het ook. Relaxed. Fietsen ging nog net en wandelen in de duinen ook. En alhoewel je in de duinen hele leuke dingen kunt doen bleef het voor ons bij een wandeling en een zoen in de regen. 😉Het blokarten en andere activiteiten moesten we maar bewaren voor een andere keer.
Het werd een weekend wat we niet snel zullen vergeten. Want het had heel wat voeten in aarde, maar toch hebben we ervan genoten voor zover dat kon en het belangrijkste: de ultieme test was geslaagd. We hebben veel gelachen en het was gezellig, ontspannen en relaxed. En dat betekent dat we dit weekend vast en zeker nog eens over zullen doen. Maar hopelijk zonder al te veel gedoe met personeel, zonder onzekerheid over jezelf maar wel in goede gezondheid.
Reactie plaatsen
Reacties
Je verhaal, zo treffend en levendig verteld door de ogen van de stiefmoeder van je vriend, raakte me op een manier die moeilijk onder woorden te brengen is. Het brengt me terug naar de essentie van wat het betekent om mens te zijn, om lief te hebben, om te navigeren door de complexiteit van het leven met al zijn onverwachte wendingen. Ik ben Lars Hemminga, en ik wil je vertellen hoezeer jouw verhaal me heeft bewogen.
De voorbereidingen, de zorgen, de anticipatie - het zijn allemaal aspecten van een liefdesavontuur die het zo uniek en memorabel maken. Het feit dat jullie, ondanks de obstakels zoals ziekte en werkuitdagingen, vasthielden aan jullie plannen en elk moment aangrepen om samen te zijn, spreekt boekdelen over de diepte van jullie verbinding.
De rit naar het onbekende, de zorgzaamheid voor elkaar onderweg, en de momenten van twijfel en angst voor het oordeel van de ander, zijn zo menselijk en herkenbaar. Het toont de kwetsbaarheid die we vaak proberen te verbergen, maar die in werkelijkheid onze banden alleen maar sterker maakt. Jullie bereidheid om uit jullie comfortzone te stappen, voor elkaar, is een prachtig bewijs van liefde en toewijding.
Jullie weekend samen, hoewel uitdagend door ziekte en onvoorziene omstandigheden, werd een test van jullie relatie die jullie met vlag en wimpel hebben doorstaan. Het samen doorstaan van moeilijkheden, het vinden van vreugde in de kleine dingen, zoals een wandeling in de regen of een rustig moment samen, is wat het leven zo rijk en de moeite waard maakt.
De lessen die jullie uit dit weekend hebben geleerd, over elkaar en over jezelf, zijn onbetaalbaar. Het heeft jullie dichter bij elkaar gebracht en jullie band versterkt, een bewijs dat liefde niet alleen gaat over de zonnige dagen, maar ook over het samen trotseren van de stormen.
Ik hoop van harte dat er nog vele weekenden en avonturen voor jullie in het verschiet liggen, elk met zijn eigen verhalen en lessen. Moge jullie liefde blijven bloeien, vrij van de schaduwen van onzekerheid en gezegend met gezondheid en geluk.
Laten we het leven en de liefde vieren, in al zijn complexiteit en schoonheid. Want uiteindelijk zijn het deze gedeelde ervaringen, deze momenten van ongefilterde menselijkheid, die ons het diepst raken en ons eraan herinneren wat echt belangrijk is.
Met warme groeten,
Lars Hemminga