Beslommeringen

En dan is het zo ver....een halve eeuw op deze aardkloot....

   Als ondernemer sta je altijd aan. In principe. Eigenlijk. Tenminste…je blijft altijd, waar je ook bent, wel verantwoordelijk voor je toko.

  ont·roe·ren (ontroerde, heeft ontroerd)

    Ik weet nog hoe het voor mij als ondernemer begon, zo'n 20 jaar geleden.

   Het lijkt zo mooi…eigen baas zijn.

   Het is vakantie en dus is het komkommertijd. Dat woord komt van het Engels. De Britse kleermakers gebruikten lang geleden het woord ‘cucumber-time’ om een periode te beschrijven waarin er minder werk voor hen was. Deze periode viel toevallig samen met de komkommeroogst in de zomer.

  In mijn vorige column schreef ik over omgaan met drukte.

 Nieuwe fase in mijn leven, nieuw leven in de brouwerij…en dus….tijd voor wintersport.

  Waar denk je aan bij 'donkere dagen'?

 Ik heb lang getwijfeld of ik in de pen zal klimmen, want heeft het nut of is het nutteloos?

   En dan lees je op 10 juni op facebook een bericht wat je niet lezen wilt:

  Je hebt het vast wel eens geroepen….in de praktijk werken dingen heel anders dan in theorie.

  Als nieuwbakken columnist van vakblad Bakery Next krijgt mijn hobby 'stukjes schrijven', of 'blogs' zoals dat tegenwoordig zo mooi heet ineens een iets andere lading.

 Gewoon doen

   Je kent het wel, of misschien moet je heel diep graven en weet je het niet meer precies, maar je bent verliefd en wilt elkaar vaak zien en alleen maar leuke dingen met elkaar doen. Als je jong bent is dat vaak niet zo ingewikkeld en gaat dat veelal heel spontaan, als je wat ouder bent en beide met randzaken rekening dient te houden is dat soms een heel geregel. Er zijn kinderen, huisdieren en drukke banen in het spel waardoor het vaak een lastige puzzel is om elkaar te kunnen zien. En dus grijp je elk moment dat het wel lukt met beide handen aan. En zo kon het gebeuren dat er opeens een lang weekend van wel 4 dagen was waarbij mijn nieuwbakken liefde en ik bij elkaar konden zijn.

We moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan!

   Inmiddels woon ik alweer enige tijd op mezelf. Nou ja…al die jaren hiervoor woonde ik natuurlijk ook op mezelf maar was ik niet volledig op mezelf aangewezen. Dus nu was het net een beetje of ging ik weer ‘uit huis’.

Stil

Onlangs zag ik een oproep op Facebook voor een leuk project…’mooi zoals je bent’. Het doel is een statement te maken door vrouwen puur te fotograferen; zonder make-up, zonder bril, zonder sieraden, zonder fotoshoppen.

   En dan is het opeens bijna februari….

Vertegenwoordiger

   Het is 2020 en dit jaar zal voor eeuwig de boeken in gaan als het jaar van Covid19. Zoals ieder jaar schrijven we geschiedenis, maar 2020 zal door niemand snel vergeten worden. Net zoals we hier in Leeuwarden de reuzen onlosmakelijk aan 2018 koppelen.  

    En dan…meldt een medewerkster zich ziek. Je hield al een hele tijd je vingers crossed. Want het allerliefste heb je nooit zieken. Maar helaas. Het gebeurt. Op maandagmorgen. Hmm. 

   En toen deed ze het. Datgene waarvoor je bang was dat het zou gebeuren. Datgene waarvan je wist dat het er aan zat te komen. Datgene wat je al had kunnen voorspellen toen je haar jaren geleden in dienst nam. Al wist je toen nog niet hoe lang jullie het met elkaar vol zouden houden en hoe goed of slecht jullie met elkaar konden samenwerken. 

    Afgelopen week was het dan eindelijk zover. Na heel veel keren uitstel vanwege een zieke tandarts, corona en weet ik veel wat nog meer, moest ik dan eindelijk naar de mondhygiënist. Bijna een jaar geleden kreeg ik dat dringende advies van de tandarts. Want ja…mijn tanden vielen er bijna uit, volgens de folder dan. 

  Zo. Het zit erop. De vakantieperiode voor regio Noord. Zes weken waarin alles anders dan anders is. Het lijkt zo lang, zes hele weken. Anderhalve maand. 42 dagen en 1008 uren. Maar oh, oh, oh…wat gaat het snel voorbij.

   Aan alles komt een eind… zo ook aan deze vakantie. En oh wat is dat toch jammer.  

Rondje met het hondje

Koop lokaal, het nieuwe ondernemen!

    Vakantie. Voor ik het wist was het zover. Ik was er minder aan toe dan andere jaren naar mijn idee. Ik had ook absoluut geen vakantiegevoel. Terwijl we al zoveel mooi weer hadden gehad, genoeg om in de stemming te komen.  

Één van hen

Coronamoe

Familie

   De wereld staat op zijn kop, en dat al enkele maanden. In ons eigen kikkerlandje nu zo’n 4 weken. Wat is er veel gebeurd. Wat volgen de ontwikkelingen zich snel op. En wat is er al veel geschreven. Maar dat is ook logisch. Want iedereen beleeft het op zijn eigen manier. De één weet het soms nog beter dan de ander. De één heeft het kwader dan de ander. En de één vindt zichzelf een grotere held dan de ander. Dus ja, wat heb ik dan nog toe te voegen? Is er nog iets wat niet gezegd is?

KVO

Geboren en Getogen

  Het is voorjaarsvakantie en ik heb vakantie. Eens in de twee jaar en dat is nu. Volgend jaar mag Jacob weer. Als ik thuis blijf is de kans groot dat ik met werk bezig ben en dus hebben we een mini vakantie op Ameland geboekt..lekker uitwaaien.

Throwback

   Het is een heet hangijzer…winkelopeningstijden. In Leeuwarden dan. Want daar wil de raad de tijden verruimen. Waar in wereldsteden als Amsterdam en Rotterdam de winkels al lang veel ruimere openingstijden kennen is dat hier nog niet het geval. En wij willen natuurlijk ook een wereldstad zijn. Dus we kunnen niet achterblijven.

  Als ondernemer liggen mijn vakanties redelijk ver van te voren vast. Mijn broer (en zakenpartner) en ik hanteren een vast schema, waarbij ik altijd tijdens de herfstvakantie vrij ben. Mijn echtgenoot heeft dan niet ieder jaar vakantie en dus ga ik regelmatig met een vriendin de hort op. Want thuis zitten betekent ongemerkt gewoon werken.

   Het einde van het jaar nadert en dus mogen we weer zonder extra kosten switchen. Van zorgverzekeraar welteverstaan.

Het is december en dat is voor het bakkersbedrijf één van de drukste maanden van het jaar.Mensen die niet beter weten zeggen tegen mij: ‘mooi toch? Lekker knallen en vooral lekker veel geld verdienen’.  Als ik niet beter wist zou ik dat ook zeggen. De media is daar deels debet aan, want ieder jaar wordt weer via radio en tv de wereld in geschreeuwd dat er omzetrecords zijn verbroken. Goud geld verdienen ze, de ondernemers in de detailhandel.

Het was een druilerige zaterdag; perfect voor de intocht van Sinterklaas. En voor open dagen van heel veel scholen. Het nieuwe schoolseizoen is nog maar drie maanden bezig, dus hoog tijd om al na te denken over volgend schoolseizoen.

   Al jaren kom ik iedere week trouw bij de kaashandel op de markt. Van Dijk’s kaashandel wel te verstaan. Want kaas…haal je van de markt. Zoals ik hoop dat je brood bij de bakker haalt.

   We wisten het al een tijdje en eindelijk is het dan zover: we hebben een nieuwe burgervader.Ruim twee eeuwen geleden stond er ook al eens een Buma aan het roer in Leeuwarden. Hij hield het niet zo lang vol, slechts 2 jaar. Hoe zal het Sybrand vergaan? En wat verwachten Leeuwarder ondernemers eigenlijk van hem?

   Ik wilde er wel weer eens uit en ben altijd in voor iets verrassends. Zo belandde ik bij de opnames van Paul's nummer 1 show, die vanaf 2 november op de buis te zien is.

   In het bedrijfsleven kunnen we er niet zonder: personeel. En omgekeerd kan het personeel niet zonder het bedrijfsleven, want dan hadden ze geen inkomen. We zijn dus onlosmakelijk aan elkaar verbonden. En dat is soms heel leuk, maar soms ook niet.

   Je hebt van die dagen...Dan weet je van te voren al: oh mijn hemel. Het wordt druk. Als dat allemaal maar goed komt. Je wilt het niet, maar toch lig je er 's nachts wakker van. En de nachten zijn al zo kort.

   Zoals bij de meeste lezers inmiddels wel bekend hebben wij de tourcaravan verruild voor een stacaravan. Naast alle gemakken daarvan krijg je er ook iets bij waar je het maar mee moet doen: buren.

Op een hele warme dag in juli had deze bakkersvrouw van 44, mijn naam is Greetje, vakantie. En wat doe je op zo’n dag, op een camping, met een man en een hond, terwijl het ver boven de 30 graden is? Niets dus. Nou ja, niets…stil zitten, weinig bewegen, des te meer drinken en lezen. In een spannend boek, bladerend door magazines en surfend op het ‘wereld wijde web’.

  Elk voorjaar heb ik een nichten/zussen uitje naar een waddeneiland. Mijn moeder en ik, samen met mijn moeders zusje en háár dochter, kijken een jaar lang uit naar die dag. Want het is beregezellig. We fietsen, zitten heerlijk op een terras, en kletsen. Heel veel.

   Het is vakantietijd en zo kan het verkeren dat wij een week of drie in ons buitenverblijf bivakkeren. Nou ja..buitenverblijf...Je mag het ook een  tour caravan  noemen. Of sleurhut. Met ruime voortent. En prachtig uitzicht over een land met schapen, eendengezinnen, ooievaarsnesten, kikkers en zelfs af en toe een haas en een ree. Dat dan weer wel.

   Je hebt van die dagen...Dan gaat het allemaal niet zoals het zou moeten gaan. Je loopt al dagen te snotteren en het gaat maar niet over. Je geeft er ook niet aan toe. Dat kan ook niet als zelfstandig onderneemster. Dus logisch ook dat het niet voorbij gaat. Je blijft je verwonderen over hoe het mogelijk is dat een mens zoveel snot produceert. Maar gelukkig had de sligro een multipak zakdoeken toen ik er toevallig even  iets moest halen. Alsof ze wisten dat ik verkouden was.

   Sokken...iedereen draagt ze. En in de winkel kun je tegenwoordig te kust en te keur. Van meloen tot snoopy, van roze tot groen. Maar meestal moeten we het met grijs en blauw doen.Een trouwe klant, ik noem geen naam, heeft een week lang dezelfde sokken aan. Maar hij loopt vast geen marathon en doet geen examens waarbij het angstzweet hem uitbreekt. Hij doet gewoon...niet zoveel. Beetje koffiedrinken. Daar krijg je geen zweetsokken van.

   Onlangs had ik een stagiair in de winkel. Bij een stage horen natuurlijk ook stage-opdrachten en dit keer moest er een interview gedaan worden. Dus het hemd werd me van het lijf gevraagd. Natuurlijk passeerde de vraag 'wat vind je leuk aan je werk' ook de revue.

Campingseizoen

   Een nieuw jaar betekent in de meeste gevallen een nieuwe kalender. Je hebt kalenders in alle soorten en maten, from familyplanners tot weekkalenders, van verjaardagskalenders tot scheurkalenders.

 Het zit er weer op...2018. Of liever gezegd: oudjaarsdag 2018. Voor velen misschien wel één van de leukste dagen van het jaar, maar niet voor mij. Want ik ben een bakkersdochter.  Al bijna 44 jaar. En dat betekent dat ik niet beter weet dan dat er op de laatste dag van het jaar oliebollen worden gebakken.

  December is de maand van de muziek. Muziek is er natuurlijk altijd en wat zou je zonder moeten, maar in de laatste maand van het jaar is iedereen wat meer aan de radio gekluisterd dan de rest van dat jaar.

  Het is kerst. Alweer een jaar voorbij. We wensen elkaar fijne kerstdagen en de kerstredes, -toespraken  en -wensen vliegen je om de oren. Vrede op aarde. En vrijheid om in te leven. Een mooie en veelgehoorde kerstgedachte...

    Nooit gedacht dat ik hier een blog over zou schrijven, maar op een gegeven moment bereik je een bepaalde leeftijd.  Ik noem het de margriet-leeftijd. De flair maakt plaats voor de margriet. En dus moeten we ook naar de margriet-winterfair.

   Het is alweer zaterdag en dus moeten we afscheid nemen van Praag en al zijn moois. We genieten nog één keer van het heerlijke maar onhandige ontbijt waarbij je niet kunt eten zonder vieze vingers te krijgen. Want geen kleine bakjes waar je de honing of jam of chocoladepasta uit de grote potten in kunt overscheppen. En dus geknoei. De charme van ontbijten in Tsjechië.

De 3e dag breekt aan met rechts een donkere lucht en links een blauwe waar een waterig zonnetje doorheen schijnt. Vandaag de laatste volle dag en dus best een vol programma.

Vandaag begint de dag rond 7.00 want dan is de zon hier al op, ietsje eerder dan in Nederland. Komt goed uit, kunnen we alvast in het ritme van de wintertijd komen, die in ons thuisland van zaterdag op zondag a.s. zijn intrede weer doet. Gelukkig hoeven we pas om acht uur op de staan en dus draai ik me nog lekker een keer om.

Tegen vieren, de wekker gaat. Piece of cake voor mij en mijn echtgenoot en hond...Maar niet voor mijn reisgenote. Die ligt normaal gesproken op dat tijdstip nog lekker in haar bedje. Thuis volgen we het normale ritueel en mijn eigen taxichauffeur brengt ons naar het station want om 5.46 vertrekt de trein. Naar het onbekende. Hij reist door naar zijn werk. En Chico gaat lekker slapen, alsof er niets aan de hand is.

...Het is in het late voorjaar en er valt een ijsco op de deurmat. Ééntje van papier gelukkig, want anders was ie waarschijnlijk al verorberd door hond Chico voordat wij 'm ook maar hadden kunnen vinden.Het blijkt een mailing te zijn van srprsme met daarin twee kortingsbonnen voor een vakantie via, je raadt het al: srprsme.

...we willen het zo graag, maar doen het eigenlijk veel te weinig. Want ja, een druk bestaan met werk en gezin en sociale contacten. Die sociale contacten zouden eigenlijk ook voor een relaxed gevoel moeten zorgen, en in zekere zin doen ze dat natuurlijk ook wel, maar vaak heb je van te voren toch weer een gestress (lees anti-ge-relax) om op tijd bij je vriendin of bij dat etentje te komen.

   In het Noorden kregen we als laatste vakantie en dus hebben we nog één week te gaan. Maar dat geldt niet voor de rest van Nederland. Daar is alles alweer aan de bak. En dat is te merken.

...Dat was het dan...het reuzen weekend.Wat was het fantastisch. Imponerend. Ontroerend. Indrukwekkend.  Sprookjesachtig. Gigantisch...

   Al maanden heerst er geroezemoes in de stad die groot geworden is door klein te blijven. Want klein zijn we komend weekend allerminst. De hele stad is al weken in rep en roer. De reuzen uit Frankrijk komen naar Leeuwarden. Het sprookje wordt hier werkelijkheid. 

   Er is een tijd van komen en van gaan. Zo gaat dat als je ergens op visite gaat, maar ook als je op vakantie bent. Je kijkt er enorm naar uit maar voor je het weet is het alweer voorbij. Roept de plicht weer. Zitten je collega's met smart op je te wachten.  Al is dat andersom meestal nog niet het geval.

   We staan deze zomer dus met onze sleurhut op de mooiste camping in Earnewâld. En wat moet je nou in de Alde Feanen zonder boot?  Fietsen...wandelen...musea bezoeken...hartstikke leuk allemaal. En natuurlijk pak je 's avonds, na een wandeling nog even een terrasje aan het water. En dán... begint het opeens te kriebelen. Want wat zou het mooi zijn om 's avonds, als de grootste drukte voorbij is op het water, en de zon prachtig ondergaat in de Sânemar, nog even met een bootje door de stille wateren van It Fryske Gea te varen...

   De bouwvak in het Noorden van Nederland is weer begonnen en dus weet heel zeilend Friesland wat dat betekent: het is weer tijd voor de skûtsje-striid!

   Eindelijk. Daar was hij dan. De regenbui. Regen: een vorm van neerslag waarbij waterdruppels uit een wolk vallen, zo zegt de Dikke van Dale. Nog nooit had iemand er zó naar verlangd in Nederland.

   Geblaft door Chico Geerligs

   21 juli...eindelijk. Na weken van keihard werken ter voorbereiding op drie weken niet werken is het dan eindelijk zo ver. Vakantie.

   Na enkele weken van afwezigheid togen we eindelijk weer eens naar de camping. En het beloofde een mooi weekend te worden. De weersvoorspellingen waren prima en heit en mem lagen met de sloep vlakbij de camping. Chico is dol op water, dus wat hadden we nog meer kunnen wensen.

LEF     Soms wil ik wel eens iets schrijven of iets zeggen maar dan durf ik het niet zo goed. Want; Kan het wel? Kwets ik niemand? Maar toch...laat het me dan maar niet los...Dat is ook nu het geval. En zònder iemand te willen kwetsen hoop ik hier toch een statement te maken.OP ZIJN KOP

MET DE VVV OP STAP....Ik ben dus ondernemer in Leeuwarden. En tevens vriend van de VVV tourist information. Dat houdt onder andere in dat ik een VVV-zuil in de winkel heb met daarin heel veel informatieve folders over alles wat er te doen is in Leeuwarden. Maar ze hebben nog iets leuks. Want 2 keer per jaar organiseren ze namelijk het event 'met de VVV op stap'. Een leuke woordspeling vind ik dat, want als je in een stad er op uit wilt, raadpleeg je toch vaak de VVV voor informatie. Maar dit keer is het dus voor ondernemers. WAT WEET IK NOU HELEMAAL VAN DE STADEn dat is heel interessant. Want in mijn vorige blog hebben jullie al kunnen lezen....Wat weet een ondernemer nu eigenlijk van zijn eigen stad? Hij is alleen maar druk met het bestieren van zijn bedrijf en alles wat daar bij komt kijken. Daarnaast heeft hij nog een gezin en moet hij nog sporten en bier drinken met zijn maten...tsja...Dan is de tijd wel om. Dus vaak weet je niet meer dan hele algemene informatie, wat je op de tv voorbij ziet fladderen of wat je in een notendop in een advertentie leest.LAN FAN TAAL En zo kregen we vorige week een rondleiding door het Lan fan Taal. De reis begon in MeM, dat rare paviljoen in de prinsentuin waarvan je op het eerste gezicht denkt: wat moet dat lelijke ding nou hier?Maar wist je dat je daar heel lekker kunt eten? En dat de bediening volledig gebeurt door dove mensen? Met als filosofie erachter dat wat voor taal je ook spreekt, we altijd met elkaar kunnen communiceren? Er is veel muziek in MeM en je mag je mooiste woord op een dakpan schrijven. COMMUNICERENVanuit MeM vervolgt de trip door de Prinsentuin. Is het je al eens opgevallen dat je opeens overal vreemde geluiden hoort? Wat dacht je van een snurkende man, terwijl die nergens ziet slapen... En een onderzeeër...die je niet ziet varen. Kinderen kunnen de geluiden zoeken. Maar ze kunnen ook met lege blikken naar elkaar communiceren, zoals wij vroeger ook wel deden. Of het woordspel spelen. Waarbij je een zin aan een ander doorfluistert en de laatste in de rij dan moet zeggen wat voor zin hij heeft gehoord. Klopt nooit met de beginzin. En er staan ouderwetse communicatiemiddelen waarmee je kunt ervaren hoe er vroeger gecommuniceerd werd. Toen er nog geen telefoon of telegraaf of wat ook maar was. Kun jij je dat nog voorstellen? Nee....vroeger waren ze zo dom nog niet.En ben je alles helemaal zat? Of gefrustreerd over het feit dat je alle verborgen geluiden niet kunt vinden? Dan staat er een pilaar waar je lekker mag schelden in je eigen taal.FRYSK WURDBOEKVervolgens staken we de Groeneweg bezaaid met letters over, op naar de binnentuin van de Fryske akedemy. Hier wordt de hele dag voorgelezen uit het Friese woordenboek en als je denkt: dot kin ik ek! >>> meld je dan snel aan als vrijwilliger. Liever een potje volleyballen? Ook dat kan in de binnentuin, al weet ik niet wat dat precies met taal van doen heeft. Je kunt er de mooiste gedichten lezen, dat dan weer wel.DNAIetsje verderop belanden we, midden in het gemeentehuis ( vroeger heette dat stadskantoor, maar na als die gemeentelijke fusies van de laatste tijd moeten we het nu ineens gemeentehuis noemen) in een netwerk van DNA-sporen...Al hoe klein de buisjes ook zijn...Het is imposant om te zien. Want je wilt niet weten wat mensen in de buisjes stoppen. Van kralen tot foto's tot haren...in sommige buisjes staat de schimmel er aan de binnenkant al op. Naast het netwerk staat een computerzuil en aan de hand van de code op het buisje kun je daar terug vinden waarom iemand zijn vingernagels in het buisje heeft gestopt. Voor de bovenste buisjes heb je wel een ladder nodig...Die heb ik dan weer gemist. Maar al met al is het een fleurig geheel.HISTORISCH REISBUREAUNa het lezen van al deze leuke informatie ineens heel benieuwd geworden of jij geen afstammeling van Leeuwarden bent? Zodat je bijvoorbeeld ook een buisje voor het netwerk van DNALWD2018 mag vullen? Ga dan naar het historisch reisbureau in Tresoar, aan de overkant van het gemeentehuis. Daar kun je ontdekken of je voorouders uit Leeuwarden komen.En is dat grote uitroepteken aan de muur je daar wel eens opgevallen? Ik kom er zeer regelmatig langs maar had het nog nooit gezien....Op het uitroepteken staan allemaal quotes met een uitroepteken, die gepost werden op twitter. Nou....de raarste zinnen staan er tussen...Het is maar goed dat ik niet zoveel twitter...OBERHet eindpunt van de reis was het het ober gebouw, je weet wel, met die grote trappen op het Oldehoofsterkerkhof....Ik ben even kwijt waarom het ober heet, er was in ieder geval geen ober te bekennen. Wel heel veel blokjes met daarop alle kleine talen vermeld. En een kakofonie van talen door elkaar heen. Tijd voor een overdenking over deze avond. Want weet jij eigenlijk waar VVV een afkorting voor is? Ooit heb ik dat wel op school geleerd maar ik kon het me niet meer bedenken. Maar....Het was de moeite waard om het even op te zoeken. Want dankzij de Vereniging voor Vreemdelingen Verkeer voel ik me na deze avond weer een beetje minder Vreemdeling in eigen stad!

CULTURELE HOOFDSTAD    2018...Ik toer met mijn bedrijfsbus door de stad van de ene klant naar de andere klant, van de ene kant naar de andere kant. Dat doe ik al jaren, eens per week en in sommige periodes van het jaar iedere dag behalve zondag. Ik vind het leuk; normaal heb ik de klanten aan de telefoon en nu kan ik ze eens in levende lijve ontmoeten. Ik herken aan de stem als iemand tegen me gaat praten dat ik diegene altijd aan de telefoon heb. We maken een leuk praatje en ineens is het volgende telefoongesprek heel anders omdat ik nu een ander beeld bij diegene heb.

PASEN

JEUGDSENTIMENT   Hoor jij je dat wel eens zeggen? 'Och...vroeger...' of 'ohhhhh jaaaaaaaa...Dat deden we toen ik klein was altijd!' Ik ben de 40 voorbij en dus mag ik dat zo noemen. Jeugdsentiment. De jongedames bij mij op het werk zijn op een leeftijd dat ze jeugdsentiment aan het maken zijn, voor later. Als ze ook tot de 40+ categorie behoren.EERNEWOUDEZo was ik onlangs in Eernewoude. En vroeger...toen schaatsten we daar altijd. Voor de Princenhof. En dan stonden er koek-en-zopiekraampjes. Natte broek, want door de scheuren wel 20 keer gevallen...Maar voor de koek-en-zopie deed je alles. Net als voor de shoarma van Joshi's Inn. Na een avondje stappen in Fire. In de pub een beetje flirten, boven af en toe eens kijken, maar meestal waren we beneden te vinden. Daar was de leukste muziek en heb ik heel wat afgedanst. Om vervolgens òf met een flirt uit de pub op één van de bankjes te belanden, òf met mijn half bezopen en vermoeide lijf op de toiletten in de cellen beneden te belanden.PENVRIENDINDe volgende dag vertelde ik dan mijn belevenissen in een ellenlange brief aan mijn penvriendinnen. En dan deden we plakband over de postzegels, zodat die vriendinnen de zegels weer opnieuw konden gebruiken omdat ze de stempel eraf konden vegen. Zou de jeugd van tegenwoordig ook zo inventief zijn als wij? INVENTIEFZo moest ook altijd stipt half 2 thuis zijn van stappen. Smokkelen natuurlijk. Maar ja...Die verdraaide winkelbel die altijd afging als ik weg ging en thuis kwam...Maar ook daar vond ik een foefje op. Ik deed net of ging ik de winkel uit. Maar ondertussen bleef ik binnen staan. Kokertje erom en de bel ging niet meer af. Vervolgens daadwerkelijk naar buiten en zo ging de bel dus ook niet af als ik weer thuis kwam. Bingo! Smokkelen met de thuiskomtijd. Want half twee was toch veel te vroeg.SNOEPWij hadden dus een winkel, maar in de schrans waren ook leuke winkels. Zo haalden we altijd zoethout bij de reformwinkel en wijnballen bij de notenbar. En als we uit school kwamen haalden we van die fireballs bij het snoepwinkeltje in de Carel van Manderstraat. Wij hadden zelf ook snoep in de winkel. En ik was wel een boefje want nam daarvan altijd en handvol mee naar school. Dat deelde ik uit aan vriendjes. Maar ja...mem kwam erachter en een week geen sesamstraat was het resultaat. Nou dat was me wat. Ik kon toch niet zonder Pino en Ieniemienie en Koekiemonster? Maar gelukkig hadden we nog Vrouwtje Theelepel...En de Snorkels...de Freggles...oma Fladder....dàt was pas een leuke oma! Daar mocht alles en kreeg je vast geen straf van!WIE ZOET IS....Als we lief waren tijdens het bootje varen met heit dan gingen we heel misschien wel van boord bij het trijehus in Grou. Daar hoopten we natuurlijk op. Maar ja, het gebeurde vaker niet dan wel. Zou stout waren we toch ook weer niet? We hielpen juist altijd in de bakkerij! Dan moest ik ook wel mee naar Triotel...maar o wee..als ik Richard in de rolstoel dan tegenkwam...daar was ik bang voor en dan naaide ik uit. SPELEN's Middags gingen we spelen op straat. Stabal of stoeprandje. En op school deden we overstekertje. Schipper mag ik overvaren, ja of nee? Of knikkeren en touwtje springen. Hoe langer het touw hoe beter. En tijdens de verveelde lessen op school tekenden we Fido Dido. Of deden we het spelletje kamers maken. Die goeie oude tijd. JEUGDSENTIMENT?Sommige dingen zijn jeugdsentiment, terwijl je het ook nu nog gewoon kunt doen. Want de hemaworst is nog steeds te koop. Terwijl we die vroeger altijd kochten, uit school, of na een avondje de stad in. We liepen de hele avond rondjes Nieuwestad, Wirdumerdijk, Ruiterskwartier, Doelesteeg. En omgekeerd. Dan kwam je weer andere hunks tegen. We kochten niks. Liepen en kletsten alleen maar. En aten hemaworst. HERINNERINGENIk kan er nog uren over doorvertellen. Lijkt me geen goed plan. Dan hoor ik liever wat voor jou jeugdsentiment is.Twee weken geleden kon je schaatsen in Eernewoude. Maar helaas, ik was aan het kamperen in huis.Hopelijk hebben de jongedames bij mij op het werk flink jeugdsentiment gemaakt. En zijn ze gaan schaatsen op natuurijs. En denken ze er later met veel plezier aan terug. Net als ik.

    Ja, het is niet meteen iets waar je aan denkt in deze tijd van het jaar met temperaturen van -10, maar in huize Geerligs is niets te gek.Waar heel Nederland het heeft over de eerste krassen op glad natuurijs van hun kroost, over de elfstedentocht die er wéér nèt niet komt en over het gevaar van schaatsen op natuurijs en het aantal ongevallen wat er al is gebeurd, zijn wij met hele andere dingen bezig.

    Soms heb je van die dagen....Dan heb je je dag niet. Ik heb het gelukkig niet zo vaak, maar vandaag was het dan zover.Het begon al met de automatisch gestuurde wekker in mijn lijf die ruim een half uur afging voordat de echte wekker dat zou moeten doen. Draaien en woelen, maar nog een half uurtje slapen...forget it. Dus dan maar eerder opstaan. 

SNEEUW   Vrijdagmiddag. Zachtjes begint het te sneeuwen. Blijft het liggen? Zal wel meevallen toch? Een uur later sneeuwt het nog en er ligt nog geen dik pak, maar toch zijn de straten wit. En straks wordt het natuurlijk kouder. Hoe lang blijft het sneeuwen vannacht? Wat zijn de voorspellingen? Eens in de twee weken werk ik op zaterdag en ben ik om 4.00 's nachts al op pad. Met de bedrijfsbus. En natuurlijk, altíjd, net in de weekenden dat ik werk, heeft het gevroren. Of erg gesneeuwd. Of geijzeld. Wat moet ik nou? De wekker eerder zetten? Want ik wil natuurlijk nergens te laat zijn. En ook geen ongelukken. Maar eigenlijk heb ik ook geen zin er eerder voor op te staan. Ik sta normaal 3.15 op en dat vind ik eigenlijk vroeg genoeg.

   Heb jij dat ook wel eens? Dat je een afspraak hebt waar je helemaal geen zin in hebt? Maar wat wel leuk hoort te zijn? Eigenlijk wil je niet. Maar het is nu eenmaal zo. Je hebt het al heel lang proberen uit te stellen maar uiteindelijk moet het er dan toch maar eens van komen. Je kunt niet blijven uitstellen. Van uitstel komt afstel is het gezegde toch?

    Heit en mem wonen nog steeds in het huis waar ik vroeger mijn eerste voetstappen zette en dus verhuisde ik nooit als kleuter, peuter, tiener en puber. De eerste keer dat ik in aanraking kwam met verhuizen weet ik echter nog al te goed. De ouders van mijn allerbeste vriendin in de straat achter de onze hadden bedacht in Camminghaburen te willen wonen. En dan ben je 6 jaar. Dráma!!! Want als je 6 bent is Camminghaburen-Huizum net als Australië-Nederland. Aan de andere kant van de wereld dus. Ik miste haar verschrikkelijk. En weet nog dat ik ontzettend boos zat te wezen aan de tafel.

    Met al die feestdagen achter de rug is iedereen weer blij dat alles weer gewoon is. Deze week nog even vakantie maar daarna alles weer in het ritme en staat er weer fatsoenlijke Hollandse pot op tafel. Nu ben ik overigens zelf niet van een 10 gangen menu met kerst, maar dat terzijde. 

    Kerst begint bij mij altijd al in november. Dan denkt geen mens daar nog aan, maar moet ik eigenlijk al de personeelsplanning voor die periode af hebben. Dat lukt overigens zelden. Zeker niet wanneer je eind oktober nog heerlijk aan het pierewaaien op IJsland was. Maar planningen klaar of niet, ik heb ook tijd voor mezelf nodig en dat avontuur pakken ze me nooit meer af.

ONTSPANNEN Je bent bakker en je wilt ontspannen. In december. Want dat mot. 'T is druk zat en er komen nog drukkere dagen aan.

   Onlangs kwam er iemand bij mij in de winkel met een wel heel speciaal verzoek: of er een collectebus van stichting Phéron in de winkel mocht staan. Nou vind ik dat niet zo heel bijzonder want dat is een kleine moeite. Maar ze vroeg of ik dan ook een blog daarover wilde schrijven....

ALARM    Zoals bekend ben ik de trotse bezitter van een eigen zaak. Vroeger was ik daar nooit zo happig op, want als kind moest je altijd maar meehelpen in de zaak en ook thuis ging het altijd alleen maar over de zaak. Later veranderde mijn mening daarover een beetje, want eenmaal ergens in loondienst gewerkt te hebben kwam ik erachter dat het hebben van een eigen bedrijf ook zeker zo zijn voordelen heeft. Om over de nadelen maar niet te spreken. Maar goed. Voor mij waren de voordelen toch groter dan de nadelen, en daardoor wist ik wel precies wat ik niet wilde. Dat was onder andere dat ik niet boven, onder, naast of in de zaak wilde wonen. Dat is dan ook niet gebeurd, alhoewel mijn echtgenoot af en toe wel eens roept dat ik net zo goed een bed in de zaak kan zetten. Oeps...Dan weer ik weer even hoe laat het is. Bedankt pop!

HONDEN DROL   Sinds een paar maanden ben ik de trotse bezitter van een hond. En och...Wat is het een lief beest. Hij is trouw en brengt gezelligheid in huis en zorgt er voor dat we meer bewegen want hij moet eruit.

SANQUIN    San-wat? Ja...Sanquin. Nooit van gehoord? Dat wordt dan hoog tijd. Ik geeft toe...Het is een niet alledaags woord. En hoe spreek je dat in vredesnaam uit...SanKWIN? SanKWÈN? SanKWUIN? SanKWIEN? En waar komt de naam vandaan? Even op de site gekeken en ah! Je spreekt het uit als SanKWIEN en het woord is afgeleid van sanguine....Het Franse woord (oeps...daar is de franse taal weer 😉) voor bloed...nou ja. Vroeger noemden ze het gewoon bloedbank. Dat was iets minder hip, maar wel een stuk helderder.

DAG VAN DE FRANSE TAAL    tsja....Daar heb ik dan weer niet zoveel mee. Tegenwoordig is er elke dag wel een dag van iets. Zo was het vorige week vrijdag sandwich-dag en zeg-eens-hoi-dag en is het morgen worldkindnessday. Is er ook een 40+ vrouw-zonder-kids-dag? Het zal wel niet maar het zou zo maar kunnen tegenwoordig. 30 jaar geleden had je moederdag en vaderdag. Waar ging het mis? Oké. Dag van de franse taal. Ik heb wel 2 jaar Franse les gehad. Nou dat was me wat. Het klinkt werkelijk prachtig, maar is het nou La langue of Le langue? En moet dat streepje nu naar links, naar rechts of was het toch een dakje? Oh ja...En als ik naar school moest, ging ik dan naar l'ecole of l'eglise? Ik vond het vreselijk verwarrend. En één streepje fout was dus 1 fout op de repetitie...En als de docent toevallig een 'a' las bij 'la' maar jij er toch echt een 'e' van 'le' had bedoeld dan was dat ook een fout. Met zoveel streepjes en dakjes en le's en la's ging je cijfer in rap tempo naar beneden. Déposez la boîte! En rapido. Na 2 jaar kon het. Aan de leraar lag het niet. Van der Pol. Een typische Fransman. Haar half lang tot in de nek, netjes in de kleding (rode broek en blouse met gilet) en van die knotsen van puntlaarzen. Hij was heel hip voor die tijd. En een leuk detail: 28 jaar na dato kwam ik er achter dan één van de medewerksters uit la boulangerie (of was het nou le) 5 jaar geleden ook nog les van hem heeft gehad. Nee...Die Franse taal...Daar kon ik best zonder. Daar hadden we toch wel het boekje 'hoe en wat in het Frans'  voor? Hoppa! Op naar Parijs in klas 4 en het boekje in de handtas. Supermakkelijk! Daar kon ik me 2 jaar frustratie mee besparen....totdat ik met een vriendin op tienertoer was. We belanden in Dinant, België. In een jeugdherberg waar we wilden slapen vroeg de hostess: 'parlez-vous Français? '. Trots als een pauw antwoordde ik: 'Un petit peu '. Nou dat had ik beter niet kunnen doen want er kwam een heel verhaal in sneltrein-Frans en ik verstond er geen klap van.Ik ben ook eens op vakantie geweest in Frankrijk. De Vendeé. Man wat was ik ziek. En toen ik beter werd had ik het virus overgedragen aan mijn echtgenoot. Met piepende bandjes. In één ruk. Rentrer a la maison. Het moest zo zijn. Frankrijk en ik...Dat matcht niet.Maar natuurlijk heb ik ook goede herinneringen aan Frankrijk. Parijs is een schitterende stad. Ik ben er twee keer geweest, met school en als een zakenreisje. Want als bakkerin moet je natuurlijk wel een kijkje hebben gedaan in de franse wereld van patisserie en boulangerie. Ik keek me mijn ogen uit mijn kop. Bonbons voor 5 euris per stuk...Ze verkopen het. De mooiste verpakkingen en de lekkerste desem stokbroden..het is heel bijzonder om te zien dat die markt daar zo groot is. Fransen zijn wat dat aangaat echte Bourgondiërs. Daar mogen ze trots op zijn.En toen ik op mijn 16e met school in Parijs was kocht ik nog een mooi shirt. Knalroze, met opdruk van de Eiffeltoren. Het zat als gegoten, stond tres biën. Had 'm bijna dag en nacht aan. Maar dat duurde niet lang. Amper 8 weken later viel ik, plat op de bek. En natuurlijk: ik had dat shirt aan en viel op kiezelsteentjes. Behalve 2 open knieën ook mijn Eiffeltoren-shirt geperforeerd. En dat terwijl ik er zoveel moeite voor had moeten doen want ja, maar 2 jaar Franse les, mijn hoe en wat in het Frans niet bij de hand en een verkoper die het verdomde Engels te spreken.Maar dan...de Franse muziek...Ik vind het formidable! De klank van de Franse taal is zó mooi...Wie kent ze niet, al die Franse chansons. Ook al weet je niet wat je precies zingt, je brult ze zo mee.En als ik de vakantie plaatjes van Frankrijk zie dan denk ik vaak: ohhhh wat mooi! Maar toch...Ik durf het niet aan.Dus om nu een dag tot dag van de franse taal te bombarderen....mwah. Al gebruik ik in dit Nederlandstalige verhaal toch ongemerkt meer Franse woorden dan ik had gedacht...https://youtu.be/Wzkz9IABhPk

TENTAMENS   Wat heeft een vrouw van 42 zonder kinderen nou met tentamens zul je denken. Nou, ten eerste heeft ze vroeger in een ver en grijs verleden zelf wel tentamens gehad. Maar toen had je die tussen de normale lessen door en moest je dus buiten de tentamens om gewóón naar school. Tegenwoordig ben je gedurende de tentamenweek vrij en moet je je alleen even melden wanneer je een tentamen moet maken. De rest van de tijd kun je gebruiken om te leren. Dat deed ik vroeger dus om 5.00 's ochtends, 2 uren voor de normale tijd waarop ik op stond. Want ja, anders had ik er geen tijd voor. 's avonds wilde ik namelijk wel sporten en leuke dingen doen. Dat vroeg opstaan zit er dus al van jongs af aan ingebakken bij mij.Maar goed. De jongens en meisjes van nu hebben dus vrij van lesuren in de tentamenweken. En dat kwam mij deze week wel heel goed uit. Één van mijn medewerksters was namelijk jarig, en normaal woont ze in Groningen. Behalve in het weekend, maar ja, ze was op woensdag en dus een doordeweekse dag jarig. Natuurlijk krijgen ze altijd een verrassing van de bakker, maar de bakker zit wel met een probleem, want waar hangen ze uit op de dag van verjaren? Probleem opgelost! Tentamens!!! En dus was ze gewoon in het ouderlijk huis. Dat maakt het toch een stuk makkelijker...Afgelopen zondag melde een andere medewerkster zich bij mij. Ze moest een essay inleveren deze week en of ik dat even met haar wilde bekijken en beoordelen...Geen idee wat een essay was, vroeger hadden we het over een betoog of zoiets, dus snel even gegoogled waar een essay aan moet voldoen. Samen hebben we er naar gekeken en hier en daar wat aangepast..En nu maar hopen op een goede afloop.Gisteren bracht ik gebak bij een hogeschool hier in de stad. Dat doen we wel vaker, dus ik weet nog hoe een school er van binnen uitziet. Soms mag ik ook wel eens gastcolleges geven, maar dat terzijde. Ik maakte een praatje met de dame van de catering en wat wij met kerst hebben hebben zij met de tentamenweken....'pfffff...'t zijn tentamenweken...Dat zijn voor ons zulke onvoorspelbare en rare weken...' verzuchtte ze. Ja. En dat snap ik best. Want wie komt wel op school en wie niet? Hoeveel bakjes koffie en broodjes ham ga je verkopen? Niemand die t weet.Op naar de volgende klant kwam ik mijn buurmeisje tegen. Waarschijnlijk onderweg naar school. Ze zag me niet, ik denk helemaal in gedachten verzonken over dat rottige tentamen wat ze binnen een uur moest gaan maken....Terug naar de zaak reed ik langs de studentencampus en dus de Starbucks....och...de Starbucks...Zo stoer dat we die nu ook in Leeuwarden hebben. Het wordt nog wel eens wat met deze stad. Ik besloot mezelf en mijn medewerksters te trakteren op een lekkere Starbucks koffie. Het kost wat, maar dan heb je ok wat. Het zijn tenslotte tentamenweken, dan moet je jezelf een beetje verwennen...En zo heb ik als 42 jarige vrouw zonder kids toch meer te maken met tentamens dan je zou denken. En voel ik me voor heel even weer een klein beetje student...Maar dan wel zonder tentamenstress...

WC GEWOONTEN   Wie heeft ze niet?Zo moet je eigenlijk een plas doen maar je stelt het uit omdat het je even niet uit komt. Of omdat het bed zo lekker warm ligt en je geen zin hebt om de kou in de gaan. Al valt dat natuurlijk reuze mee, want zo koud hebben we het tegenwoordig niet meer in onze huizen. Nee, ik weet me vroeger nog te herinneren...bij pake en beppe op de boerderij...Dan moest je naar het bûthús voor je plas...dàt was pas een koud klusje.Maar goed, je hebt last van uitstelgedrag, maar uiteindelijk houdt het een keer op met dat gedrag. Je loopt te dansen op de werkvloer. Maar een quickstep is toch wel wat leuker dan de plasdans. Of je ligt te woelen in de bed...Ook daar weet ik leukere activiteiten te verzinnen.En dus beland je na een poosje toch op het toilet. Oh mijn hemel...Wat een opluchting. Of....Je gaat zitten maar er komt niks. Ik denk aan een lopende kraan in de hoop dat het helpt. Maar nee. Nou, dan maar niet. Onverrichter zake ga ik weer staan, hijs mijn broek op...En ja hoor....Er komt toch iets! En ik daal maar weer neer op de pot.Nou, dan meteen ook maar even een puzzeltje maken. Of een duckje lezen?Of overkomt jou altijd dit: wanneer je nèt eindelijk eens een rustmomentje, éven een momentje voor jezelf zou hebben....gaat de telefoon. Of de deurbel. De hele dag staat belt er niemand aan behalve...Klanten op het toilet....natuurlijk gun je hun ook hun pleziertje...Maar oh...soms stel jij je WC gebruik maar even uit nadat er een gast is geweest. Of wat voel je je opgelaten als er net een klant naar de plee moet terwijl jij er opzit en het toilet dus bezet is...Want ja...Als jij er af komt, weet hij dat jij daar zat. En wat voor geur je hebt achtergelaten....Toilletteren op vakantie...Ook zo'n ding....eerst maar eens zien of het een beetje schoon is. Desinfectiemiddel standaard in de handtas in de vakantieperiode. En oh...Je kent ze wel...Die open hokjes op de campings...En de plonspotten...je krijgt er buikpijn van vanwege de obstipatie....Ooit was ik eens met 8 vrouwen een weekend op een eiland. We wilden een beetje volleyballen en veel feest vieren. We zaten met z'n allen in een caravan. Na een dag hadden we allemaal buikpijn...Want uit fatsoen hield iederee zijn windjes binnen...tsja..Dat levert een nogal opgeblazen gevoel op kan ik je verzekeren. We spraken af dat we ze gewoon lieten gaan....pfieuw.....Wat een oplLUCHTng....Werkwijze Complex...WC gewoonten...Wie heeft ze niet....

Woensdag 1 november, ik draai zoals meestal op de eerste van de maand de kalender een bladzijde om.

1.00 de wekker gaat. We maken ons klaar voor vertrek. Ken je dat? Je hebt wat natuurlijke souvenirs zoals wat zand en een paar stenen maar je weet niet of dat mag. Hoe kan ik dat het beste in mijn koffer stoppen zonder gedoe straks bij de douane? Voor ervaren vliegers misschien 'peanuts', maar voor mij als driedagsvlieger een beetje stressie.De pick-up voor naar het vliegveld komt keurig op tijd. Bij de bus terminal stappen we over op een andere bus. Maar die geeft problemen. Een enorm luid alarm geluid en het gaat maar niet uit. We vertrekken toch, volgens de monteur is er niks aan de hand. Als dat maar goed komt.

De laatste dag op IJsland. Vannacht om 2.00 worden we opgepikt voor de reis naar huis, dus we moeten het vandaag een beetje rustig aan doen. We vliegen in de nacht en slapen dus vannacht niet. Vanmiddag maar in de rust.

Vandaag staat South Shore Iceland op het programma. Om 8.45 slaat de twijfel toe want we zouden tussen 8.00-8.30 opgehaald worden. Maar het komt goed en spectaculair zal het worden. We moeten zelfs tekenen dat we zelf aansprakelijk zijn voor eventuele ongelukjes. Het lijkt wel of ga ik een parachutesprong maken, want daar moest ik toen ook voor tekenen.

Na die fantastische dag van gisteren kan het vandaag natuurlijk alleen maar minder mooi en minder goed gaan. Om te beginnen heb ik de wekker per ongeluk een half uur te vroeg gezet. Nou ja. Hij ging nog altijd 2 uren later dan normaal, dus ach...Waar hebben we het over. Al lig ik er hier 's avonds wel ruim 4 uren later dan normaal in, dus van uitslapen en uitrusten is niet echt sprake. Maar goed, once in a lifetime...Dus ik heb het er graag voor over.

De dag begint helder en fris. Met 3 graden toch maar een thermolegginkje aan. Zou het dan vandaag lukken? Dat noorderlicht, waar iedereen het altijd maar over heeft? Zullen we het toch eerst even moeten boeken. Hoppa. 't is nog geen half negen en de eerste 12000 kronen zijn er alweer door. Maar ik moet het geld loslaten las ik in één van jullie reacties, dus laat ik dan maar zowel letterlijk als figuurlijk doen.